woensdag 3 juni 2015

MTB Oostvoorne 31-05-2015

Voor de maand mei stond het parcours van Oostvoorne op de kalender als parcours uitstapje van de maand.
Nu had ik aan Oostvoorne niet zulke hele goede herinneringen, maar dat had weinig met het parcours te maken. De vorige keer was ik namelijk verkeerd gereden op weg er naartoe (en moest een kwartier op de pont wachten) en kreeg ik halverwege de ronde materiaal pech.
Deze keer in de herkansing dus!

Omdat ik net terug was van vakantie, had ik me een beetje verslapen. Mede door een omleiding vlakbij het parcours, kwam ik dan ook te laat aan om aan te kunnen haken bij de anderen van de vereniging. Dat vond ik opzich geen ramp. Het parcours is leuk genoeg om alleen te rijden en zo kon ik ook lekker mijn eigen tempo rijden.

Het weer was niet denderend, dus ik moest mezelf wel even op de fiets trekken en motiveren voor dat rondje. Eenmaal onderweg bleek het met al die regen (meer miezer) wel mee te vallen.
Zeker het eerste stuk van de rit in een stuk bos, bleef ik eigenlijk helemaal droog.

Aangekomen bij een grote eletriciteitsmast, werd het zelfs bijna droog. Het water liep nog langs de kabels van de mast, wat een harde zoem gaf. Alle andere omgevingsgeluiden vielen daardoor even weg, een aparte gewaarwording.
Op het volgende stuk volgden de schansjes en kombochten elkaar in hoog tempo op. Mijn benen wilden nog niet erg meewerken, waardoor het parcours ook wat minder lekker "liep". Je merkt toch dat je (zeker dit stuk) snelheid moet maken om de lol erin te krijgen.

Langs de noordkant van het parcours liggen een aantal hoge duinen, waar dus ook het nodig klim werk bij komt kijken.
Op deze duinen zijn verschillende dropoffs aangelegd en de afdalingen zijn zo gemaakt dat je de snelheid mee kunt nemen in de volgende klim.
Dit stuk van het parcours liep voor mijn gevoel al een stuk beter, omdat ik die snelheid van de afdaling goed mee wist te nemen in de klimmen. Daardoor hoefde ik maar weinig terug te schakelen, het laatste stukje van de klim kwam ik meestal nog net boven met wat stampen.
De dropoffs probeerde ik allemaal mee te pakken, maar dat viel nog niet mee. Ze zijn niet overal even duidelijk aangegeven en daardoor kom je soms voor verrassingen te staan.
Photo
Na de duinen gaat het weer zuidwaarts over een breed zandpad. Dit pad is interessant gemaakt door verschillende obstakels te bouwen.
De wipwap is hiervan toch wel een van mijn favorieten!
Ook kun je er over smalle balken (skinnies) proberen je evenwicht te bewaren en liggen er verschillende rock gardens.
Erg leuk gedaan, want zo houd je een stuk met relatief weinig hoogteverschil en uitdaging toch interessant voor een ieder die dat wil.
Leuk om te oefenen en te proberen dus.

De route gaat hierna over naar een routerpad, waarbij een houten northshore gebouwd is over de meest mulle stukken.
Hierdoor kun je overal gewoon doorfietsen, zonder dat je stil komt te vallen in het mulle zand.
Tenzij je natuurlijk Marcel heet en de situatie net even verkeer inschat...
Toen ik aan kwam rijden zag ik namelijk dat er een bocht in de northshore zat, maar kon niet goed zien waar die precies heen ging. Ik dacht dat hij niet zo heel ver omhoog ging, dus had niet veel snelheid gemaakt om erop te rijden.
Toen ik dus de bocht maakte moest ik nog een klein stukje omhoog, waarbij ik mijn evenwicht verloor en met een prachtige koprol in het zand belande.
Gelukkig geen schade (en niemand had het gezien), dus snel weer verder.

Aangekomen bij het startpunt zag ik nog niemand, dus besloot ik André te bellen. Ik had zijn auto tenslotte al zien staan.
Hij gaf aan ongeveer op de helft te zijn samen met Cees. Zij reden op hun gemakje het rondje, waarbij ik zou proberen hen in te halen.

Door het rondje opwarmen liep het eerste stuk van het parcours nu veel beter. Ik kon wat meer snelheid maken en de bochten scherper aansnijden.
Ook de kombochten en schansjes kwamen nu veel beter tot hun recht.

Op het noordelijke deel van het parcours wist ik nu beter waar de dropoffs lagen, dus pakte ik er zo veel mogelijk mee.
Hier valt nog wat verbetering in te maken, want niet elke dropoff ging precies zoals ik gepland had. Gelukkig was elke keer de landing wel te corrigeren, maar hier moet ik nog wel even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten.
De hoogste drop in het parcours ging wel perfect. Ik tilde mijn voorwiel netjes op door mijn gewicht naar achter te brengen en kwam op het juiste moment weer iets naar voren, waardoor beide wielen precies tegelijk weer op de grond kwamen (zoals gepland).

De wipwap ging ook wat makkelijker en vloeiender dan in de eerste ronde, al durfde ik de skinnies nog niet helemaal aan. Ook hier moet ik dus nog wat op oefenen.
Niet alle rockgardens heb ik mee gepakt; ik was tenslotte ook nog bezig met een poging om André en Cees in te halen. Iets wat ik met al die drops en leuke houten constructies haast vergeten was.

Weer aangekomen bij het begin van het parcours kreeg ik een berichtje binnen dat men aan de koffie zat. Net niet gehaald om ze in te halen dus.
Harry en Gerard kwamen aanrijden net nadat ik mijn telefoon opgeborgen had, dus gingen we met z'n drieën ook naar binnen voor wat drinken.
Hier troffen we André, Cees en Bert aan,die al aan de koffie met gebak zaten.

Al snel gingen de sterke verhalen over de valpartijen (Cees was ook gevallen aan het begin van zijn eerste rondje) over in slap geouwehoer over fietsen en alles daar omheen.
Het was weer als vanouds gezellig.

Met het weer hebben we groot geluk gehad, want niemand heeft een regenjas nodig gehad.
Naar mijn bescheiden mening heeft iedereen die niet mee geweest is dan ook echt wat gemist.
Het parcours van Oostvoorne is op papier niet heel erg aantrekkelijk. Er zitten niet veel hoogtemeters in en het parcours is niet erg lang.
Als je er gaat rijden kom je echter al snel tot de ontdekking dat het maximale uit de omgeving gehaald is en alleen de (korte) stukken fietspad saai zijn.
Je krijgt op de stukken parcours bijna geen moment om even ontspannen om je heen te kijken, want er is genoeg te doen. Als er geen bocht ligt, dan ben je wel bezig met een klim/afdaling, of heb je de keus om je techniek te testen op een van de vele aangelegde hindernissen.
He is dus een parcours om naar terug te komen.

Samen met de gezellige kop thee na de rit, is het voor mij een erg geslaagde zondagmorgen geworden.