vrijdag 30 mei 2014

MTB Noordwijk op hemelvaartsdag 29-05-2014


Voor de hemelvaartsdag zocht ik nog een trainingsdoel. Mijn vriendin moest werken, dus tot 3 uur in de middag had ik "vrij spel".
Vanwege de regenval, leek me Noordwijk een strak plan.

Via facebook en whatsapp had ik al wat balletjes opgegooid, maar hier werd weinig gehoor aan gegeven.
"Dan maar weer eens solo", dacht ik nog.

Tot ik aan het ontbijt zat op hemelvaartsdag, want ik kreeg een berichtje van Bert. Hij wilde ook wel naar Noordwijk, maar dan met de auto er heen.
Omdat ik nog een keer flink kilometers wilde maken in aanloop naar de montferland marathon, koos ik er toch voor met de fiets te gaan.

Op de fiets gesprongen was ik al aan de late kant, maar mijn achterband bleek eenmaal onderweg ook aan de zachte kant.
Daarom nog even langs het clubhuis gereden om deze even te pompen.
Hier kwam ik Nico en André tegen, dus na een praatje was ik nu echt veel te laat onderweg.

In het buytenpark kon ik het alleen echt niet laten om nog even een leuk plaatje te schieten. Dit jaar zijn er namelijk maarliefst 3 paarden veulentjes in het park.

Dan door naar de meerpolder en via de N206 naar Leiden. De wind stond me hier letterlijk en figuurlijk flink tegen, dus de snelheid lag laag.

In Leiden besloot ik simpelweg de N206 te volgen, waar ik Bert nog tegenkwam. Een aantal keer haalden we elkaar in door de vele verkeerslichten.
Omdat hij eerder zou zijn, stuurde ik hem een berichtje dat hij maar vast een rondje warm moest draaien op het parcours.

Mijn weg ging verder richting Katwijk, waar ik besloot richting de duinen te gaan.
In Katwijk kwam ik nog een fietsenwinkel tegen, die Nico vertelt ook nooit wat....
Door de wind (en het squatten in de sportschool de dag ervoor) lag de snelheid laag en waren de duintoppen zwaar.
Gelukkig is het laatste stukje voorbij Noordwijk een beetje uit de wind, dus kon ik nog een beetje bijkomen.
Bij het parcours aangekomen had ik verwacht dat Bert nog op het parcours zat, zeker omdat ik hem niet zo snel zag bij de witte raaf.
Daarom was ik iets verderop gestopt met het idee hem iets tegemoet te rijden.


Niets bleek minder waar, Bert was toch bij de witte raaf. Een appje verder en we stonden bij elkaar om een rondje over het parcours te rijden.
Bert zei het al, het parcours lag er schitterend bij. Na alle regen van de afgelopen dagen lag er geen enkele plas en was de ondergrond goed hard.
Mijn benen wilden niet zo, maar Bert maakte van de gelegenheid gebruik om een paar PR'en te rijden.

Na het eerste rondje kregen we het idee eens opzoek te gaan naar de extra delen in het Noordwijkerhout.
Na wat verwoede zoekpogingen kwamen we bij het "Comomeer" uit op een klein stukje offroad met de verplaatste northshore en wat wandelpaden.
Daarna het officiële derde deel van het parcours. Het derde deel is heel anders. Veel krapper opgezet en minder explosief.
Voor mijn benen dus niet zo heel erg.

Na het derde wilden we nog een rondje over het oorspronkelijke parcours doen, dus reden we zoveel mogelijk offroad weer terug naar de duindamseweg.

Na het tweede rondje over het parcours waren we beiden moe maar voldaan. Een lekker dagje zo.
De temperatuur precies goed en nagenoeg droog. Dat in combinatie met een perfect parcours; veel beter kun je het als mountainbiker niet hebben!
Het parcours in "racebaan" vorm.

Voor mij nu alleen nog zaak om naar huis te fietsen. Dit wilde ik zo direct mogelijk doen, want kilometers waren er inmiddels al wel genoeg gemaakt naar mijn zin.

Net buiten Noordwijk had ik het geluk dat ik ingehaald werd door een paar wielrenners. 
Dit was namelijk juist het enige deel waar ik tegen de wind moest rijden, maar nu kon ik tot net voor Leiden lekker uit de wind rijden in een goed tempo.

Net voor Leiden, even de aardappels afgieten...

Dan dwars door het (drukke!) centrum van Leiden, waar de rit weer op Zoetermeer aan kon gaan.
Dit keer niet helemaal langs de N206, maar ook nog een stukje door de polder. Qua afstand maakte dat toch niet uit, maar dan rijd je niet de hele weg langs die drukke N206.
Dat heb ik geweten, want het was er druk met fietsers!
De polderdag werd blijkbaar druk bezocht. Ik was alleen maar bezig met gezinnen inhalen, dat duurde tot aan het Buytenpark.

Na mijn rit ben ik nog even neergestreken in het clubhuis, om te kijken wat de opkomst was voor de rode kruis tocht van vandaag.
Nog even wat gegeten en gedronken, tijdens een gezellig gesprekje met Nico.

Eenmaal thuis aangekomen stond er net geen 90km op de teller, dus dat is toch een geslaagde marathontraining te noemen.

dinsdag 20 mei 2014

MTB Bergschenhoek op de zondag 18-05-2014

Er vanuit gaande dat er nog wel wat handjes nodig waren bij de jeugd, ging ik dit keer op pad om twee dagen achter elkaar te fietsen.
Aangekomen bij het clubhuis had ik de benen al gevoeld, de hoogtemeters van gisteren zaten er nog half in.

Toen ik Nico sprak bleek alleen dat er toch geen hulp nodig was en ik met de volwassenen mee mocht.
Dan maar midden in de groep lekker rustig mee peddelen dacht ik nog.

Gijs vroeg of ik wilde voorrijden, omdat hij eerder een beurt van mij over had genomen. Daarmee besloot ik naar Bergschenhoek te gaan en vroeg Gijs om voorop te rijden.
Dan kon ik de benen immers sparen.

Door wat miscommunicatie bij het wegrijden splitste de groep alleen in twee, waarbij ik samen met André, John en Lars achterbleef.
Via de kortste route reden we met 4 man sterk naar de A12, om daar richting de rotte af te buigen.
Mochten we de groep nog tegen willen komen, dan was dit de manier.

Dat bleek ook, toen de groep vrij snel achterop reed.

Enige probleem was nu, dat ik alsnog vooraan beland was.
Eerst samen met André, maar die hield het tempo niet lang vol. Daarom kwam Lars helpen met voorrijden, maar hij had al een paar weken niet gefietst en moest dus ook terug naar de tweede rij.
Gelukkig kwam daar alsnog Gijs en legden we het tempo tegen de 30km/u.

Eenmaal langs de rotte werd het iets makkelijker, we reden nu overwegend voor de wind.
Het ging makkelijk, tot we ingehaald werden door een racefietser. Gijs sloot aan, ik volgde en daarna haakte ook de rest van de groep aan.
Omdat ook Gijs de dag ervoor een flinke rit gemaakt had, lukt het hem niet om in het wiel te blijven.
Daarom zette ik aan om alsnog in het wiel van de wielrenner te komen, die het tempo langzaam opvoerde.

Met een slordige 40km/u vlogen we langs de rotte, met uitschieters naar 43.
We waren in ieder geval snel in Bergschenhoek!

Net voor we af moesten slaan richting het parcours, haalde ik de wielrenner nog even in om hem te bedanken. Hij was ons net zo dankbaar, want door ons moest hij wel hard blijven rijden.
Als wielrenner moet je natuurlijk wel die mountainbikers voor blijven ;-)

Eerst moest iedereen even op adem komen bij het parcours, met wat te eten en te drinken.
Daarna besloot ik anderhalve ronde te rijden, om daarna wat te drinken bij outdoor valley.
Ik begon bewust achteraan, omdat ik niet verwachtte vandaag bij de snelle mannen aan te kunnen haken.

Alles ging prima en gemoedelijk. Hier en daar werd even gewacht (of een "André'tje" gedaan) en de sfeer was top!
De lange klimmen op de skiberg lukten me zelfs zonder afstappen!
Op de middenberg was het alleen raak bij de laatste trappenafdaling. Ik hoorde iets knappen in mijn achterwiel en direct begon het wiel aan te lopen.
Eerst dacht ik nog aan mijn remmen, maar het bleek een gebroken spaak te zijn.

Dan na een halve ronde maar vast naar outdoor valley. Verder over het parcours leek me niet verstandig.

Nadat iedereen na 1, anderhalf of zelfs 2 rondes ook wat gedronken had, gingen we weer op pad.
Doordat ik rustig weg wilde rijden, was ik alleen vrij vlot de groep kwijt. Lars reed nog met mij, dus samen trokken we weer naar de groep toe.
Dat bleek nog een opgave, want ook op de terugweg werd er flink doorgereden!

Bij de groep aangekomen, reden we met z'n allen met een snelheid van rond de 30km/u weer terug naar Zoetermeer.

Richting het clubhuis haken er altijd eerder mensen af om naar huis te gaan, dus uiteindelijk kwamen we met "slechts" 4 man/vrouw aan bij het clubhuis.
Hier troffen we een gehavende Nico, maar dat is misschien wel terug te lezen in zijn eigen blog.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik contact gezocht met Frans (alias #DeLem), die dezelfde avond nog mijn spaak vervangen heeft en direct de slag eruit gehaald heeft.
Top service dus!

Nu kan ik weer op naar het volgende fiets avontuur :-)

maandag 19 mei 2014

MTB Hoogtestage in Zeddam 17-05-2014



Omdat ik in juni de MTB marathon in het montferland wil gaan rijden, leek het me verstandig om eens op "hoogtestage" te gaan in Zeddam.
In Zuid Holland hebben we tenslotte niet de lange klimmen en afdalingen die ik daar voor mijn kiezen zou gaan krijgen.

Zo gezegd zo gedaan. Mijn vriendin mocht met de motor naar het werk, zodat ik de auto mee kon nemen naar het oosten van het land.
Even schrok ik, toen mijn navigatie mij Duitsland in stuurde, maar dat bleek later alleen maar een mazzeltje te zijn (daar is de benzine tenslotte een stuk goedkoper, ik blijf een Hollander).

Aangekomen bij 't Peeske was het tijd om een vergunning te kopen. Ik was dit jaar nog niet eerder op een route van NatuurMonumenten geweest, dus die had ik nog niet gekocht.

Even een vergunning kopen voor we gaan biken.

Het begin van de route mistte ik gelijk, waardoor ik eerst het plaatsje Beek in reed. Hier sprak ik een wat oudere man, die me wist te vertellen waar er altijd mountainbikers langs kwamen.
Na een kort gesprekje ging ik op pad naar de mountainbikeroute.
Tot mijn verbazing kwam ik na een kilometer op de route gereden te hebben weer langs 't Peeske, dus ik was echt de verkeerde kant op gereden.
De route begint over een breed zandpad. Als de route het bos in gaat, worden er gelijk een paar flinke stukken vals plat geserveerd. Echte klimmen kun je het nog niet noemen, zeker als je nagaat wat je nog te wachten staat.
Na een paar afdalingen begint dan het echte werk...
Deze eerste klim is niet heel erg steil, maar wel een stuk langer dan ik gewend ben. Dat is heel mooi, want precies daar kwam ik voor!
Later in de route volgden nog een aantal van deze prachtige, doch uitputtende klimmen.
Het viel me op dat het merendeel van de paden eigenlijk vrij breed is (zie de klim hierboven).
De prachtige vergezichten en zware klimmen maakten het gebrek aan technische passages meer dan goed, het is een prachtige route om te rijden.

Een van de vele vergezichten

In het laatste deel van het parcours werd ik nog even uitgedaagd met de zwaarste klimmen van de ronde, maar daarmee ook de snelste afdalingen. Hier wist ik een snelheid van maarliefst 61km/u te bereiken.
Dat is toch serieus hard op een MTB parcours voor Nederlandse begrippen!

Weer teruggekomen bij 't Peeske was ik er vast van overtuigd dat ik nog een tweede ronde ging doen. Of een derde ronde er ook in zou zitten, dat wist ik zo net nog niet.
Ik had slecht geslapen en eigenlijk veel te hard getraind in de afgelopen week.
De tweede ronde heb ik iets "toeristischer" gereden en wat meer om me heen gekeken. Op die manier hoefde ik niet op mijn tandvlees te fietsen en kon ik nog een beetje van de omgeving genieten.
Daarom nog wat foto's.

Mijn trouwe cube.
Nog een paar lange klimmen

In de snelle afdaling waar ik het eerder over had, wist ik de tweede ronde een snelheid van 63km/u te halen.
Deze afdaling bleek een strava segmentje, waar ik nu 9e sta met een gemiddelde van net geen 50km/u. Mooie prestatie dus.

Na mijn twee rondes vond ik het wel welletjes geweest. Ik moest tenslotte ook nog met de auto naar huis en ik was al niet top fit.
Tijdens de marathon heb ik het geluk dat ik een chauffeuse heb, dus dan moeten de 20 extra kilometers geen probleem zijn.
Er vanuit gaande dat ik dan wel uitgeslapen ben en me wat beter ingehouden heb de week ervoor uiteraard ;-)

vrijdag 9 mei 2014

MTB Training donderdagavond; solo 08-05-2014

Vanavond was verre van ideaal om uberhaupt te gaan fietsen. Ik was laat weg op mijn werk, moest nog even langs de gamma en mijn vriendin was net zo laat thuis als ik.
Er moest dus om 6 uur nog eten gemaakt en gegeten worden, terwijl ik normaal gesproken uiterlijk drie kwartier later op de fiets wil zitten.
Toch de motor op overdrive gezet, snel gegeten en omgekleed en richting het clubhuis.
Ter voorbereiding op het slechte weer had ik mijn korte regenbroek en regenjack bij voorbaat maar aangedaan, scheelt weer stoppen om een jas aan te doen enzo.

Bij de club aangekomen was het leeg. Heel erg leeg.
Alleen Nico was er, maar dat kwam omdat hij een afspraak had binnen het clubhuis.

Om de tijd wat te doden, besloot ik wat te oefenen in het stilstaan zonder voeten aan de grond. Het was tenslotte een balanstraining vanavond.
Ik had wat dingen voorbereid waar je normaal gesproken niet bij "stil" staat, zoals langzaam rijden in zand en stilvallen tijdens een klim.

Toen er om 19:10 uur nog niemand was, besloot ik maar om zelf wat dingen te gaan oefenen en reed richting het Buytenpark.
Eerst op wat vals plat de fiets stil laten vallen tegen obstakels, om zo zonder voet aan de grond toch weer verder te rijden.
De koeien vonden het maar raar wat ik aan het doen was, maar stoorden zich er niet aan.
Ook een beetje oefenen in het optillen van het voorwiel. Dat beheers ik wel redelijk, dus maakte ik het mezelf wat moeilijker.
In het asfalt zat een klein richeltje in de lengterichting, dus ik besloot mijn wiel van de ene naar de andere kant te tillen en weer terug. Zo kun je op een technisch parcours je wiel net wat anders neerzetten en zo dus een andere lijn kiezen op het laatste moment.

Dan door richting het parcours, waar ik een ruiterpad pakte om te oefenen in het zand.
Normaal gesproken probeer je hier zo snel mogelijk doorheen te rammen, om zo de druk van het voorwiel te houden.
Dit keer probeerde ik juist zo langzaam mogelijk te rijden, om te voelen hoe je het beste de balans kunt verdelen.
Ik merkte het dan ook gelijk als ik teveel op mijn stuur leunde, de fiets graaft zich in en je kunt overnieuw beginnen.
Nog even pakte ik een steile klim met haarspeldbochtjes mee op de kale berg, die nog niet gelukt waren met de cube. Dit keer lukte alleen de tweede bocht niet, dus er zit vooruitgang in.

Dan door naar de golfbaan. Via het westerpark om een beetje uit de wind te rijden, wat goed uitpakte.
Even een paar klimmetjes op rammen om toch het idee te hebben dat mijn benen wat gedaan hebben vanavond. Daar waren diezelfde benen het alleen niet zo heel erg mee eens, dus daar was de lol ook snel vanaf.

Tussen de sportvelden en de A12 ging het dan ook weer op huis aan, want het begon ook wat harder te regenen.
Wat eerst lichte miezer was, begon nu toch op regen te lijken.

Via wat overdekte paadjes dus weer richting Meerzicht.

Eenzaam in de bossen van Zoetermeer

Ik was net tegen 8 uur alweer thuis, maar ik had wel weer een beetje gespeeld met de fiets.
Dat lijkt niet altijd even nuttig, maar het tegendeel is vaak waar.

maandag 5 mei 2014

MTB Fiets Fit les 6; geslaagd! 04-05-2014

Na 6 weken van training was het dan zo ver. Voor de fiets fit deelnemers de grote test; zouden ze het mountainbiken beheersen?

Om dit te "testen", was een tocht gepland naar Vlaardingen. In Vlaardingen ligt nog niet zo heel lang een parcours van 9km, wat prima geschikt is voor beginners.
Voor de gelegenheid had ik naast Hendy ook Nico mee gevraagd, zodat we in ieder geval met 3 begeleiders reden.
Op facebook had ik nog neergezet dat iedereen welkom was om aan te haken, wat als resultaat had dat we startten met 10
man/vrouw sterk.
Op naar Vlaardingen!

Op weg naar Vlaardingen zou Nico mij de weg wijzen. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot.
Met een paar misverstandjes, een trapje oplopen met de fiets op de arm en een hoop gelach om ons gestuntel, gingen we dan toch echt richting het zuiden.
Met een gezellig tempo kwamen we om een nette 10:15 uur aan bij het parcours in Vlaardingen. Hier stond André ons al op te wachten, hij zou met ons een paar rondjes mee rijden op zijn thuis parcours.

Het idee was om eerst gezamelijk een rustige ronde te rijden om het parcours wat te verkennen. Hier kon iedereen zich in vinden, dus gingen we op pad.

Richard "in de bocht" op het parcours

Afgezien van een paar 100 meter waar het parcours nog niet aangepakt was, lag het er prachtig bij. Een enkeling vond het wat stoffig, maar daarover kun je met goed fatsoen eigenlijk niet klagen.
De bochtjes werden rustig aan opgegeten en iedereen had het prima naar zijn zin.
Het weer werkte ook lekker mee, hoewel de lange broek en lange mouwen anders doen vermoeden.
Halverwege het parcours stopte ik nog heel even. Het laatste stuk is net wat intensiever door de korte, maar steile klimmetjes. Als je goed je snelheid vasthoud tijdens de afdalinkjes kom je hier een heel eind mee, maar dan moet je er wel op voorbereid zijn.

Halverwege het parcours, iedereen luistert aandachtig.

Nadat iedereen het tweede deel van het parcours ook met gemak had volbracht, werd het dan tijd voor een rondje op eigen tempo.
Nico zei wel achteraan te willen rijden, dus hij zou eventuele pech gevallen opvangen.
Zelf dook ik direct het rode lusje op, om daar even wat te kunnen spelen.
Daarna de blauwe route terug op, met het idee de rest weer in te kunnen halen.
Nico en André kwam ik al vrij vlot tegen; André was lek gereden en Nico schoot hier te hulp. Nu kon ik mooi als veegwagen spelen.
In het noordelijke deel van het parcours ligt ook een klein rood lusje, dus die pakte ik ook mee. Onderweg op de blauwe route liggen ook allerlei kleine, aangelegde hindernisjes. Die maken het parcours toch net dat beetje leuker.
Net toen ik aan kwam rijden bij het eind van het parcours, wilde Nico mij bellen. Iedereen was er namelijk al, maar ik ontbrak nog.
Nico en André waren zo lang bezig geweest met de band, dat ze terug gereden waren naar het startpunt. Ik bleek een dusdanige achterstand opgebouwd te hebben met de rode lusjes, dat ik de rest bij lange na niet meer in kon halen.
Toch pittig, twee rondjes op een MTB parcours.

André wist nog een leuke plek voor koffie, dus met zijn allen gingen we onderweg voor een heerlijk bakkie (in mijn geval 7up) in het zonnetje.
De appeltaart bleek er ook erg goed te smaken, altijd goed.

Na onze koffiepauze ging André weer huiswaarts, want wij gingen weer op Zoetermeer aan.
Ook hier wist Nico weer een leuke route.
Het leukste van de route, was toch wel het grinddijkje naar Schipluiden toe.
Na Schipluiden reden we dwars door Delft, op naar Delfgauw.
Via de Dobbeplas kwam Zoetermeer dan toch langzaam weer in zicht.

Mijn vraag aan Janine of het tempo nog goed was, werd gelijk beantwoord met een volmondige "ja". Er bleek zelfs nog een versnelling in te zitten!


De balijbrug is alweer in zicht!

Aangekomen bij de Balijbrug heb ik zelfs met Fiets Fitter Marcel een PR weten te zetten op het haarspeld segment!

Terug bij het clubhuis stond er een slordige 80km op mijn teller (die 100 meter krijgt iedereen cadeau, hij stond eigenlijk op 79,9km), een echte prestatie!

Daarom kreeg iedereen onder het genot van een glaasje water en/of fris een certificaat uitgereikt. Met zo'n prestatie ben je natuurlijk geslaagd voor de Fiets Fit!
De basis van het mountainbiken hebben de cursisten goed onder de knie. Iedereen heeft mij ook plechtig beloofd om te blijven fietsen, we hebben zelfs een nieuw lid bij onze club gekregen.

vrijdag 2 mei 2014

MTB Donderdagavond, in een klein hoekje 01-05-2014

Vanavond had ik weer eens het genoegen om een training mee te rijden, die ik niet zelf hoefde te geven.
Ik was wat aan de late kant, dus had een berichtje gestuurd dat ik een paar minuten later kon zijn, maar ik kwam er aan!
Die paar minuten klopten ook precies, 19:02 uur kwam ik aanrijden bij de club.
Dankzij mijn berichtje, was er netjes even gewacht en kon ik met de groep mee op pad.

Eenmaal op pad gaf ik bij Nico aan dat er her en der wat verzoeken voor mul zand binnen gekomen waren, dus dat zou hij gaan proberen in te passen in de rit.
Eerst stonden er wat grasstroken op het programma, waarvoor we via de meerpolder naar de kniplaan reden.
Links van de kniplaan kun je (vlak langs het water) over een (vers gemaaide) grasstrook rijden, waar al direct de eerste gaten vielen.
Ik wist goed in Nico's wiel te blijven, dus ik reed nog vooraan mee in de groep.

De volgende grasstrook liep in noordelijke richting parallel aan de vliet. Met de overwegende noordenwind was dat toch wat zwaar, waardoor er een klein gat viel tussen mij en Nico.
Gelukkig zat Harry vlak achter me. Ik liet hem er voorbij om het gat dicht te rijden, zodat ik weer bij hem in het wiel aan kon haken om te versnellen.

Aan het eind van deze grasstrook reden we over het asfalt langs de vliet weer terug naar de kniplaan. Dit keer reed ik lekker midden in de groep met windje mee, dus het leek even vanzelf te gaan.

Bij de kniplaan werd afgeslagen weer terug naar de meerpolder. Hier kruist het fietspad de kniplaan, waardoor het altijd even oppassen is.
Nico riep dat er een auto aan kwam, maar de eerste paar konden nog gewoon oversteken zonder deze te hinderen.
Paul keek echter achterop op het moment dat er door de groep geremd werd.
Hierdoor kwam hij erg dicht op zijn voorganger toen hij weer voor zich keek en kneep de voorrem iets te hard in.
Juist op dat moment keek ik achterom en zag zijn achterwiel de lucht in vliegen. Een typische "Over The Bar" (OTB) momentje.
Paul kwam vrij hard neer, met zijn heupen in het gras en zijn hoofd/schouder op het asfalt.
Meteen stopte iedereen en werd Paul eens rustig bekeken, om te zien hoe erg de schade was.

In het begin leek hij weinig last te hebben, maar adrenaline bleek hier later de boosdoener van.
Neergestreken in de graskant werd zijn gezicht steeds witter en de pijn in de schouder heviger.

Omdat Paul zijn schouder dik werd en steeds meer ging hangen, maakte ik van Walter zijn regenjasje een mitella om de arm te ondersteunen. Ook werd besloten toch een ambulance te bellen.
Inmiddels was al een motoragent even gestopt die toevallig langs reed op weg naar een inbraak.
Alles leek in orde, dus hij reed door. Wel had hij (bleek later) zijn collega's van gemeente handhaving gewaarschuwd, zij waren een paar minuten later ter plaatse.

Nico nam Paul zijn fiets mee naar het clubhuis, terwijl wij als groep wachtten op de ambulance.
Toen Paul nog even globaal nagekeken werd en gestabiliseerd de ambulance in ging, reed ik de groep voor richting het clubhuis. Even genoeg voor vanavond.
Het was inmiddels ook alweer bijna half 9.

Bert is zijn auto nog op gaan halen en heeft Paul gezelschap gehouden in het ziekenhuis tot zijn familie kwam.

Bij het clubhuis heeft iedereen elkaar gedag gezegd en werd weer op huis aan gegaan.
Ik vertrok iets later dan Arno en Mariëlle, maar zag ze nog net de meerzichtlaan af draaien naar een grindpad richting het stadshart (tussen de randstadrail en de voorweg in).
Ik zette aan en haakte vrij vlot aan, om de avond nog even in hoog tempo af te sluiten.

Later op de avond stuurde Paul nog een "selfie", waarop hij gelukkig weer kon lachen.
We hopen op een snel herstel, want met het mooie weer in aantocht is een blessure altijd erg zuur!

Paul kon weer lachen gelukkig.

In het ziekenhuis bleek het de "pianotoets" te zijn (type 3 luxatie). Een veel voorkomende blessure aan de schouder.

Vanavond bewees het maar weer; een ongeluk zit altijd in een klein hoekje. Dit keer waren nieuwe remblokken in combinatie met een schrikreactie de boosdoener. Een kleine fout, die de beste kan overkomen.
Het zet je alleen wel weer even op je plek. Want als het iedereen kan overkomen, kan het dus ook jou overkomen.
Blijf daarom altijd goed op je hoede en let goed op. Zeker als je in een groep rijdt.
De onderlinge afstand is vaak kort, waardoor je weinig tijd hebt om te reageren.

donderdag 1 mei 2014

MTB Dinsdag avondrit, belabberde conditie 29-04-2014

Voor vanavond had ik stiekem zelf al het plan om eens te kijken waar mijn conditie nu eigenlijk staat.
Daar wilde ik ons eigen thuis parcours en mijn Cube Elite voor gebruiken, dat is toch allemaal "oud en vertrouwd" tenslotte en hiermee een goede "benchmark".

Hoewel ik altijd open sta voor andere plannen, wordt er toch vaak mijn kant op gekeken als we gaan rijden en er is niet duidelijk wat we nu eigenlijk gaan doen.
Daarom stelde ik voor om eerst een gezamenlijk rondje over het parcours te rijden, om daarna een rondje op eigen tempo te rijden.
Op die manier kon ik rustig opwarmen en daarna kijken wat er gebeurde als ik weer eens wat meer snelheid ging maken. Want dat was voor mijn gevoel alweer een eeuwigheid geleden.

Zo gezegd zo gedaan, over het eerste rondje valt dan ook eigenlijk weinig te vertellen. Natuurlijk vielen er hier en daar wel wat gaatjes, dus hebben we elkaar weer opgewacht na de bult tegenover snowworld.

Dan het rondje in eigen tempo. Jonathan mocht op kop, ik ging daar direct achteraan. Het eerste stuk (vlak) kon ik zijn tempo eigenlijk prima bijhouden, maar dat is dan ook simpelweg rammen op de grote plaat.
Bij de eerste klim was ik hem gelijk al kwijt, maar wist ik toch nog een redelijke gang te houden.
De kleine berg leent zich daar goed voor. De afdalingen kan ik inmiddels dromen, maar dit keer wilde ik focussen op de klimmen.

Dat klimmen wilde alleen voor geen meter! Voor mijn gevoel dan, want later bleek op strava dat ik mijn overall tijd op het parcours verbeterd had?

Jonathan bleef buiten beeld, maar die is nu eenmaal ook sneller dan ik. Daar keek ik dus niet heel erg van op.

Aangekomen bij de lange klim op de grote berg heb ik daarom het gaspedaal iets minder diep ingetrapt en heb ik de 2 lange klimmen op souplesse gereden.
Hier haakte Gerard dan ook bij mij aan. Hij had mij zien rijden en wilde perse aanhaken, er voorbij ging hij toch maar niet.
Zo kwamen we dan ook samen aan bij het einde van het parcours.

Nadat iedereen netjes opgewacht was, hebben we nog even een praatje gemaakt. Mariëlle had nog wat vraagjes over de zithouding van haar nieuwe 29er, waarvan het zadel nog ietsje omlaag gegaan is.
Voor de zithouding mocht Arno gaan kijken of de stuurpen omgedraaid kon worden, dus dat wordt nog vervolgd.

Na twee rondes parcours vond ik het tijd om uit te gaan rijden bij de golfbaan.
Iedereen kon zich hier wel in vinden, dus reden we via de intratuin naar de Jan Waaijerbrug.
Bij de intratuin bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om een sprintje te trekken. Daarom gaf ik aan dat we bij de afslag richting het westerpark een sprint zouden trekken naar de brug.

Zo gezegd zo gedaan; er werd flink aangezet! Zelf wilde ik eerst de kat uit de boom kijken, maar Mariëlle kwam mij al snel voorbij.
Daar dus aangehaakt, om niet veel later al ingehaald te worden door Gerard. Eigenwijs als ik ben wisselde ik van wiel en spoot achter Gerard aan.
Jonathan en Arno kwamen er ook nog voorbij, maar die liet ik gaan. Mijn benen werden al snel zwaar, ik was te snel van start gegaan.
De uiteindelijke strijd ging tussen Arno en Jonathan. Arno wist het Jonathan erg moeilijk te maken, maar moest toch zijn meerdere erkennen.
Snelheden van tegen de 50 werden even besproken op de brug voor we verder reden. Genoeg voer voor stoere verhalen in zo'n sprintje.

De ronde om de golfbaan reden we linksom, zodat je het pad langs de A12 als afdaling hebt.
Daar wist ik overigens mijn topsnelheid te verbeteren door flink bij te trappen; de GPS gaf net iets meer dan 48km/u aan.

Na het rondje om de golfbaan beklommen we nog een keer de Jan Waaijer brug, maar op de Zoetermeerse rijweg deden we het dit keer wat rustiger aan.
Een klein beetje op adem gekomen kwamen we weer aan bij het clubhuis, waar iedereen moe maar voldaan afscheid nam van elkaar.

Mijn conclusie qua conditie was eigenlijk vrij simpel. Die is onvoldoende.
Gelukkig zitten er een paar flinke ritten aan te komen waarmee ik aan de conditie kan werken.
Door weer eens op de hardtail op pad te gaan, kwam ik er ook achter dat ik snel last krijg van mijn onderrug. Daarvoor zal ik dus aan de core body oefeningen moeten, want dat kost ook een hoop kracht.
Wat dat betreft kan ik merken dat de Gary Fischer met achtervering dit snel verbloemt, waardoor je luier gaat rijden.