MTB Donderdagavond conditietraining OLV Nico 23-05-2013

Op de donderdagavond komt bij de MTB ritten altijd een bepaald thema als training naar boven. Voor deze week, was dat "conditie" en zou Nico de training gaan geven.
Zelf was ik wat laat, doordat ik een extra MTB mee nam voor de fietsmarkt van zondag. Nico was namelijk eerst van plan, om in de vorm van een tijdrit met een stopwatch langs de weg te gaan staan.
De opkomst bleek alleen wat hoger dan verwacht, aangezien we met 18 man/vrouw klaarstonden voor vertrek. Met wat improvisatie dus begonnen aan de land van wijk en wouden route. Ik had mijn camera bij me, dus Nico vroeg of ik achteraan wilde rijden. Dan kon ik gelijk wat leuke beelden schieten.
Al direct op de voorweg had ik hier profijt van, want de wind was niet misselijk. Ik reed gelukkig achter de brede rug van Jonathan, lekker uit de wind.
De grasstrook langs de kostverlorenweg lag er (ondanks de regen) lekker snel bij, dus hier werd het tempo er goed in gehouden. Een enkeling moest afvallen (niet er vanaf vallen), maar aan het eind werd uiteraard netjes gewacht.
Veel mensen ervaren het als vervelend, als anderen op hen moeten wachten. Dat wordt door de wachtenden gelukkig nooit als vervelend ervaren. Wat wel een pluspunt is, is dat je als achterste in 1 keer door kunt rijden, waardoor je conditie sneller vooruit gaat dan wanneer je steeds staat te wachten. Dit heb ik uit eigen ervaring ondervonden. Op een gegeven moment ga je merken, dat de anderen steeds minder lang hoeven te wachten en dat je na een tijdje zelfs zelf staat te wachten.
Via de golfbaan ging het verder, richting de vlietlanden.
Voordat we bij de vlietlanden kwamen, uiteraard nog een paar gras/modderstroken langs de A4 en natuurlijk de mooie bochtencombinaties in het bos.
De grasstroken lagen er modderig bij door de regen, maar er was bijzonder goed te rijden!
De bochtencombinatie in het bos, werd door de dames, Nico en mij 1 keer gereden, terwijl de rest het rondje twee keer maakte. Janine had nog wat lucht teveel in haar banden, dus Nico en ik er vakkundig uit lieten lopen (via het ventiel wel te verstaan).
Na een kleine woordenwisseling met een ruiter, die het er niet mee eens was dat wij op een fietspad fietsten, kwamen we dan bij Leiden aan.
Dan van de vliet wijkend, door het bos en over de dijk richting het Klooster. De groep splitste zich een beetje, waardoor ik ineens op kop reed.
Bij de eerstvolgende brug wachtte ik, om weer achteraan te kunnen sluiten.
Dan verder, richting de N11. De originele route kent hier veel offroad, maar de dames kozen ervoor om wat asfalt te pakken om bij te komen. Daardoor waren wij ze even kwijt, maar we hadden ze duidelijk onderschat. Ze stonden een stukje verderop op ons te wachten.
Bij Swift moesten we een stukje omrijden, waar duidelijk niet iedereen zin in had. Daar kwamen ze echter nog achter, toen ze om een hek moesten klimmen.
Daarna door naar het gravelpad bij de Heineken fabriek. Dit pad is na vanavond gelijk omgetoverd tot een segment, mede doordat ik dusdanig aanzette (en de hele groep inhaalde) voor het pad, dat er een ware massasprint ontstond.
Jonathan wist me hierin te kloppen (bleek later op strava), met een paar seconden verschil.
In dit grindpaadje, reed Danny lek. Hierdoor zouden Janine, Dennis en Danny apart naar huis rijden.
De N11 overgestoken, volgde weer een stuk slingeren door de bossen. Nico gaaf in dit stukje aan, dat hij samen met Mariska naar huis zou rijden. Ze was helemaal op. De vraag dus, of ik de groep terug naar de club wilde rijden.
Geen probleem, ik zou wel op kop gaan rijden.
Naast me kwam Martijn, nieuw lid. Hij had er goed de vaart in, wat ik niet erg vond. Wat ik alleen niet in de gaten had, was dat door het hoge tempo, er een paar moesten lossen. We hebben nog even rustig gereden om te wachten, maar er kwam niemand. We wisten dat ze de weg naar huis konden vinden, dus zijn we doorgereden.
Net voor het Geertje, besloot ik na de brug rechtsaf, in plaats van rechtdoor te gaan. Hierdoor vielen er nog een aantal af, die niet mee reden naar de club.
Met een klein groepje over, pakte Martijn weer de koppositie. Met volle wind tegen, reden we 4 man sterk in zijn wiel, met een gangetje van 32km/u richting de N206.
Bij de N206 nog even de alternatieve oversteek genomen, met als doel de KOM van John af te snoepen. Later zou blijken dat dit niet gelukt was, het was gelijkspel geworden.
Het laatste stuk waren duidelijk de laatste loodjes. Net als het spreekwoord, waren ze zwaar.
Bij de club aangekomen nog even de discussie over vuil materiaal aan gegaan en de verschillende leden die wel mee reden uitgezwaaid.
Zelf naar huis gereden, net niet meer thuis voor de straatlantaarns aan gingen. Volgende keer voor de zekerheid dus toch maar een setje lampjes mee...

MTB Omloop van het groene hart 20-05-2013

Duurvermogen is erg belangrijk bij het mountainbiken. Je hebt veel kracht nodig om goed te kunnen klimmen, maar als je niet na elke 3 klimmen als een hijgend paard halverwege wil staan, is het ook goed om duurvermogen te kweken.

Voor de gemiddelde zondagrit, heb je niet veel duurvermogen nodig. Je zit vaak hooguit een uur of 3 op de fiets, dus langer trainen om daarmee goed mee te kunnen komen heeft weinig zin. Mijn doel is echter, om aan het eind van het seizoen een marathon van zes uur te kunnen rijden. Iets meer dan de gemiddelde zondagrit zou je kunnen zeggen.

Daarom ging ik meedoen met de omloop van het groene hart. De langste afstand beschikbaar was 120km, dus die moest het worden.

Gelukkig had ik een paar medestanders gevonden in John, Andre, Lars en (zou op de dag zelf blijken) Nico.

Vanwege een paar korte vakantie weekeinden en gebrek aan motivatie, had ik in de maand mei nog helemaal niet op de (sportieve) fiets gezeten. Niet echt een goede voorbereiding dus, maar dat moest maar.

Mijn vriendin verklaarde me in ieder geval voor gek dat ik alsnog de 120km ging fietsen.

Op de dag zelf verliep alles (uiteraard) niet vlekkeloos. Ik had me verslapen, niet fatsoenlijk kunnen ontbijten en moest mijn banden nog van 2 naar 4,5 bar oppompen. Vooral bij dat pompen zat het tegen, omdat in eerste instantie mijn voorband meer lucht liet gaan dan dat er in ging.

Vandaar dat zo rond half 8 (de tijd die we hadden afgesproken bij de club) mijn telefoon ging. Het was John, die samen met de anderen op mij stond te wachten. Afgesproken bij de Rabobank bij het stadshart, wat voor iedereen op de route lag naar het beginpunt.

Uiteindelijk kwamen we om klokslag 8 uur aanrijden op de dorpstraat, wat ook precies de starttijd was van de tocht.

Het weer leek ons nog redelijk mee te zitten, dus vol goede moed gingen we met 5 man sterk op de MTB op pad. Voor ons lagen 120 lange kilometers, die we 1 voor 1 zouden gaan opeten.

Eerst maar eens Zoetermeer uit zien te komen. We reden een redelijk directe route richting Benthuizen, waar we net buiten Zoetermeer de eerste stempelpost al tegenkwamen. Even snel stempelen, een komkommer in ontvangst nemen en weer door.

Richting Boskoop, om halverwege af te buigen naar Hazerswoude. Vanuit Hazerswoude dan richting Koudekerk, om de tweede stempelpost al te vinden. Ergens wat misleidend, want het leek zo alsof we al een derde gereden hadden, terwijl we amper op 25 kilometer zaten.

Dan door naar Alphen. Eerst leek de route om Alphen heen te buigen, om vervolgens toch nog een stukje woonwijk mee te pakken en uit te komen bij de Zegerplas. Het vaste rondje van ons fietsmaatje Harry.

Het zal mij benieuwen of hij ons gehoord heeft, want Andre en John waren druk naar hem op zoek (getuige het "harry" geroep).

Na Alphen, dan op naar Bodegraven voor een stempelpost. Na wat discusseren over de naam van de horeca gelegenheid, toch maar weer verder. 

We hadden afgesproken, om pas ruim na de helft te stoppen voor koffie. Op die manier heb je het zwaarste vast gehad, dus zou de tweede "heflt" makkelijker moeten zijn.

Zelf had ik al enigzins besloten, dat we zouden stoppen in Woerden. Vanaf Bodegraven buigden we eerst nog af door de Meije, om via het Woerdens verlaat, Kanis en Kamerik in Woerden terecht te komen.

Bij Friendly's aangeschoven, bestelde iedereen netjes aan kopje koffie. Daar moest ik niets van weten, ik bestelde een lekker broodje gezond, met een glas Jus D'orange.

Eerder had ik namelijk erge last van honger, wat mijn fietstempo niet ten goede kwam. Nu had ik wel genoeg te eten bij me (dacht ik in eerste instantie), maar ik wilde ook niet al mijn repen al opeten voor we op de helft waren.

Het broodje smaakte in ieder geval goed. Gelukkig kan ik redelijk door eten, dus niet lang nadat iedereen de koffie op had, konden we weer op de fiets stappen.

Op naar Linschoten, voor nog een stempelpost. Midden in het kleine dorp, was zowaar een tentje open op tweede pinksterdag! Zal wel speciaal voor de fietstocht geweest zijn zullen we maar denken.

Daarna door naar Montfoort, om op het industrieterrein de laatste stempel in de route (dachten wij) op te halen. Vanaf hier redelijk direct weer naar huis. 

Dat klonk bij velen als muziek in de oren, want na ruim 80km zaten de meesten er wel een beetje doorheen. Zeker gezien het tempo wat Nico steeds oplegde. We reden veelal boven de 28km/u.

In Oudewater, bleek nog een stempelpost te zitten. Nadat we die dan toch gevonden hadden (en ik nog even snel naar de WC kon), kon dan nu toch echt de weg naar huis gaan beginnen. Tenminste, dat dachten we.

Nog voordat we de dijk op reden om Oudewater uit te kunnen, zagen Nico en ik dat zijn voorband steeds iets zachter leek te worden. Voor de zekerheid maar even wisselen dus.

Net na Oudewater zagen we nog even twee auto's met elkaar in botsing komen, maar het is dan ook moeilijk om stil te blijven staan als je gepasseerd wordt nietwaar?

Voor de zekerheid heeft Nico nog even zijn telefoonnummer achtergelaten als getuige, mocht er nog discussie ontstaan over de schuldvraag. Erg lang wilden we niet stilstaan, omdat het inmiddels ook flink was gaan regenen.

Dan de lange weg door naar Gouda, om daar nog even een lusje via Moordrecht mee te pakken. Vanwege het moreel, toch besloten om de route via Kruisweg niet te nemen, maar zo direct mogelijk langs de A12 terug naar de dorpsstraat te rijden.

Nu is het leuke van mannen onder elkaar, dat we niet voor elkaar onder willen doen. Ergens zag ik op tegen het stuk langs de A12, omdat het een recht stuk is, waar geen eind aan lijkt te komen.

Niets bleek minder waar.

We namen namelijk om beurten een flinke sprint, waar de anderen natuurlijk niet achter konden blijven. Op zo'n manier, ben je natuurlijkin no-time terug in Zoetermeer!

Zeiknat aangekomen bij de dorpsstraat, bleken we een heuse medaille en een certificaat van deelname te krijgen! Altijd leuk, zo'n herinnering. Zeker aangezien de stempelkaarten zo'n beetje doorweekt waren.

Lars was er inmiddels wel helemaal doorheen, dus die is direct de snelste weg naar huis gereden. Voor hem was het een grote prestatie, aangezien hij nog geen jaar actief fietste en zijn langste afstand tot nu toe op 90km stond.

Nico, John en ik brachten Andre nog even naar zijn auto bij het clubgebouw. Van daar uit, zijn Nico en ik weer richting de Leyens gereden.

Al met al, hebben we allemaal ongeveer 130km gemaakt op brede noppenbanden. De dag begon met lichte miezer, maar eindigde met een ware hoosbui. Dat kun je dus wel redelijk barre omstandigheden noemen.

Voor mij overigens ook een record. Eerder had ik al 103km op de MTB gemaakt en vorig jaar 117km in 1 tocht op mijn hybride fiets. Beide records heb ik aan flarden gereden, door 129km op1 dag op de MTB te maken. Daar ben ik erg tevreden mee. 

Over die 129km, hebben we ruim 7 uur gedaan. De bewogen tijd (tijd die we daadwerkelijk op de fiets hebben gezeten), zat rond de 5,5 uur. Niet slecht dus en een goede voorbereiding op de MTB marathon later dit jaar.

Nu diezelfde tijdsduur nog eens vol zien te maken op een MTB parcours...

Op de motor naar de eifel, bevrijdingsweekend 2013

Dag 1, 03-05-2013

De dag begon eigenlijk al helemaal verkeerd. Of eigenlijk, de avond voor vertrek liep al helemaal in het honderd. Er moest natuurlijk nog van alles gebeuren op het laatste moment, waardoor we veels te laat naar bed gingen. Resultaat was daarop, dat we allebei niet veel zin hadden ons bed weer uit te komen toen de wekker ging.

Gelukkig hadden we alles redelijk klaarstaan voor vertrek, maar er moest natuurlijk nog wel ontbeten worden, de beestenboel moest verzorgd worden en de motoren moest reisklaar gemaakt worden. (met alle koffers op de motor kunnen ze de tuindeur niet door)

Het plan was 7:30 op de motor, zodat we een uur later bij tanstation de lucht zouden zijn.

Uiteindelijk zaten we ruim na 8:00 pas op de motor, waardoor Vera om 9:00 aan de telefoon hing met de vraag waar wij waren. Gelukkig waren we inmiddels niet ver meer, 7 minuten later kwamen we dan aanrijden.

Michel had op de kaart gekeken en we gingen een klein stukje snelweg combineren met een stuk binnendoor. Dat scheelde in afstand (korter) en in tijd (ietsje langer).

Achteraf gezien, hadden we haast beter over de snelweg kunnen gaan naar mijn mening, want binnendoor was eigenlijk ook alleen maar recht toe, recht aan. Een leer voor de volgende keer zullen we maar zeggen.

Aangekomen in Tegelen, verliep alles (hoe kan het ook anders) wat rommelig. De helft moest nog tanken, de andere helft had al getankt etc.

Peter gaf een mooie toespraak, met wat tips voor het rijden in groepen en het rijden in het buiteland. Tel daar nog wat puntjes voor het rijden in het algemeen bij op en we konden in ieder geval goed voorbereid op weg.

Zelf zou ik de langzame groep voor rijden. Joyce heeft tenslotte nog niet zo lang haar rijbewijs, dus is het wel zo prettig als er dan iemand voor rijdt, die daar rekening mee houd.

Het eerste deel van de route, was eigenlijk nog relatief simpel. We reden wel in het buitenland, maar daar was alles mee gezegd. De wegen waren nog vrij recht en de uitzichten niet spectaculair. Wel ideaal om even aan het land te wennen en het niveau van de rit langzaam op te bouwen.

Van achter in de groep, kwam al snel de opmerking dat het tempo wat omhoog mocht. Opzich vreemd, want ik hield me overal aan de snelheid (op de GPS) en veel bochten waren er niet. Niet veel ruimte voor een hoger tempo dus, zonder overal te hard te gaan rijden.

Omdat we nog genoeg kilometers moesten, heb ik me daar dan ook niet teveel van aangetrokken, bij een hoger tempo komt immers ook een hogere concentratie, wat weer resulteert in vermoeidheid.

Bij de lunch stop kwam eigenlijk iedereen weer een beetje bij elkaar. Wat gezellig geklets tot gevolg, met weer de opmerking over het tempo.

Het tweede deel van de rit, ging al wat meer naar het zuiden. Hierdoor werden de wegen langzaamaan wat kronkeliger en de uitzichten begonnen te komen. Afgezien van wat wegwerkzaamheden, met een aantal vervelende stoplichten, eigenlijk een rustig stukje. Wel een stukje, waar dus rustig aan de moeilijkheidsgraad van de bochten omhoog ging.

Bij de tweede stop, midden in een dorpje, leek ineens weer bijna de hele groep bij elkaar te komen. Erg leuk, want dan spreek je dus ook bijna iedereen op zo’n dag.

Na deze pauze, was het inmiddels alweer 16:00 geweest. We moest echter volgens de route, nog een slordige 80km naar het hotel toe.

Marcel (de achterrijder van de langzame groep) besloot bij een andere groep aan te haken, hopend op een hoger tempo. De anderen sloten nog wel bij mij aan.

Na een paar kilometer, kwamen we steeds meer haarspelden tegen. Omdat Joyce deze nog nooit had gereden, was dat wat onwennig. Geen enkel probleem, het leek immers wel bij elke bocht beter te gaan.

Net voor een mooie bochtensectie omhoog, werden we ingehaald door een ander groepje uit ons gezelschap. Via de intercom maakte ik Joyce even duidelijk, dat ik voor deze bochten aan zou haken en daarna wat af zou zakken, om onze groep weer bij elkaar te rijden.

Zo gezegd zo gedaan, even een paar bochten aan elkaar geregen.

Toen ik het tempo echter weer liet zakken, zodat het snellere groepje zonder mij verder ging, leken de andere leden van de langzame groep de smaak te pakken gekregen te hebben. Er werd even gezwaaid en getoeterd, zij gingen de achtervolging inzetten.

Even een kleine verontwaardiging van Joyce en mij, maar het gaf ons ook een zekere rust. We konden nu echt ons eigen tempo gaan rijden, zonder ons druk te hoeven maken om anderen. Als we wilden stoppen, dan kon dat, wilden we een stukje afsnijden, dan kon dat ook.

Een aantal dorpjes en haarspeldsecties later, waarbij het wegdek aanzienlijk slechter leek te worden, verscheen het plaatsje Altenahr al op de borden. Na wat kort overleg via de intercom, besloten wij dat het voor vandaag eigenlijk wel genoeg was. We hadden al bijna 400km gereden, waarvan meer dan de helft binnendoor. Als je daarbij optelt, dat het voor mij de eerste keer was dit jaar en voor Joyce de eerste keer ooit om een rit langer dan 100km op 1 dag te rijden, kun je wel nagaan dat de koek op aan het raken was.

De navigatie dus op de meest directe route naar het hotel ingesteld, dit bleek nog maar 15km te zijn. Nog 6km voor Altenahr kwamen we een pompstation tegen, waar we lekker goedkoop (of billig) hebben kunnen tanken.

Aangekomen bij het hotel, bleken we de eersten van ons gezelschap te zijn. Zo langzaam waren we dus nog niet, als je nagaat dat we maar 30km “gemist” hadden.

Nadat we alle spullen op de kamer gelegd hadden, hebben we even lekker ontspannen op bed gelegen.

Om een uurtje of zeven, zijn we naar beneden gelopen om eens te kijken voor wat te eten. Na nog wat napraten, heerlijk eten van het buffet en een drankje, zijn we lekker vroeg naar boven gegaan, waar Joyce al snel als een blok in slaap viel. Een lange, zware dag voor ons allebei wel.

We hadden voor onszelf al wel besloten, om de zaterdag lekker samen te gaan rijden. Anderen hadden tenslotte al aangegeven niet met ons samen te willen rijden, door aan te haken bij andere groepen.

Dag 2, 04-05-2013

Ondanks dat we een poging wilden doen tot uitslapen, werden we alsnog vrij vroeg wakker. De wekker stond pas om 8:15, maar we waren eigenlijk allebei al wel een uur eerder wakker. Na wat kletsen en “gewoon lekker liggen”, dan toch maar besloten uit bed te komen nadat de wekker afgegaan was.

Beneden aangekomen, waren de meesten eigenlijk al zo’n beetje klaar met het ontbijt. Gelukkig hoeven wij nooit zo uitgebreid te ontbijten, dus waren we nog ruim op tijd om nog even buiten te kunnen zitten na het ontbijt.

Even voor half tien dan toch maar even omkleden in de motorkleding. Beneden aangekomen, waren de meesten dan ook al bezig om de motoren van de plek af te halen. Anderen waren zelfs al klaar om weg te rijden.

Bij alle rumoerigheid, viel het mij op, dat er een vrouw (niet van onze groep) wat opstart problemen had. Haar motor liep weer, maar sloeg steeds af. Haar rij maatje was er al vandoor, dus ik besloot eens te kijken of ik er iets aan kon doen. Met de choke vol open wilde de motor wel starten, maar zodra je aan het gas zat sloeg de motor uit. De benzinekraan stond netjes open, deze op de reservestand zetten haalde niets uit. Ook was er geen vacuüm in de tank, want zonder tankdop deed de motor hetzelfde.

Inmiddels was er een groepje om de motor heen verzameld, waarbij ieder uiteraard zijn eigen mening had. Nadat de motor vakkundig door de menigte verzopen was, kwam Jeroen met het idee de motor aan te lopen. Nu zijn we op vakantie in de eifel, dus ik heb hem naar de weg geholpen, waar hij netjes de helling af kon rollen om de motor aan te krijgen.

De motor liep vrij vlot gelukkig, waarna de vrouw dus eindelijk op pad kon met haar rij maatje (die inmiddels weer teruggekomen was).

Na iedereen uitgezwaaid te hebben, wilden Joyce en ik ook op gaan stappen. Ons viel alleen op, dat de motor van Ivo er nog stond. We kregen hem telefonisch niet te pakken, dus om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand was, hebben we de sleutel van zijn hotelkamer gevraagd. Wat bleek, hij was zijn bed weer in gekropen, omdat hij de avond ervoor had doorgezakt.

Een opluchting van onze kant, wij konden dan ook vertrekken.

Het was een goed besluit geweest, om vandaag ook lekker samen te rijden. We konden ons eigen tempo bepalen en af en toe genieten van het uitzicht. Na een kilometer of 30, zagen we al een klein groepje op een terras zitten. Wij waren nog niet van plan te stoppen, dus zwaaiden we en reden door. Een paar honderd meter verder, bleek waarom zij daar zaten. Daar stond Remond, met pech. Na even kort geholpen te hebben de motor weer in elkaar te zetten (het probleem leek net opgelost toen wij aankwamen), zijn wij verder gereden en hebben zij aangeschoven op het terras. Later zou blijken, dat de motor van Remond er nog een keer mee ophield, waardoor Remond zijn motor achter moest laten.

De route van vandaag zat boordevol smalle wegen en haarspeldbochten. Helemaal niet erg natuurlijk, maar daardoor konden we niet uit gaan van de tijden die de garmin ons voorschotelde.

Mede doordat we vrij laat waren vertrokken, onderweg Remond geholpen hadden en de route niet over “snelle” wegen ging, kwamen we pas om half 2 bij de lunchpauze aan.

We hadden net ons drinken besteld, toen Ivo aan kwam rijden. Hij was niet ver achter ons vertrokken en vertelde over Remond, die zijn motor achter heeft moeten laten.

Met z’n drieën hebben we 3 heerlijke schnitzels besteld, die net op onze tafels gezet werden toen de groep van Remond aan kwam rijden. Remond had inderdaad zijn motor bij mensen in de tuin gezet en was bij iemand achterop gekropen.

Wij hebben rustig onze schnitzels opgegeten, nog wat gepraat en zijn weer onderweg gegaan.

Ivo wilde het liefst alleen rijden, zodat hij zijn eigen plan kon trekken. Dat vonden Joyce en ik prima, wij wilde tenslotte ook onze eigen rit rijden.

We hadden inmiddels deel 1 van de route gehad, maar het was ook al 3 uur geweest. We hadden dus al snel besloten, niet de hele rit uit te rijden. We besloten deel 2 van de route over te slaan en aan te haken bij het begin van deel 3 van de route.

Doordat deel 2 een grote los naar het oosten was, was het snel aanhaken vanaf het einde van deel 1, naar het begin van deel 3.

Veel plaatsjes gezien, waarvan ik de namen nu al niet meer weet. Wel hebben we ook hier heerlijk gereden, waarbij het erg prettig was dat we met niemand rekening hoefden te houden.

Toen we ongeveeer 170km op de dagteller hadden staan, verschenen de borden Altenahr.

Een klein overleg later, hadden we besloten om lekker direct terug te rijden naar het hotel en de laatste 30km over te slaan. We begonnen allebei moe te worden en zo hadden we nog wat tijd over om even lekker te kunnen zitten, tot het avondeten.

Voor we de motoren weg wilden zetten, hebben we deze eerst nog even afgetankt. Dat kon gelukkig vlakbij het hotel. Voor het tanken, moet alleen mijn tanktas eraf. Eenmaal aangekomen bij het hotel bleek, dat ik vergeten was mijn tanktas er weer op te doen. Vliegensvlug dus weer terug naar het tankstation, want de camera zat in de tanktas.

Bij het tankstation aangekomen, kwam de kassier al aanlopen met mijn tas. Hij had gezien dat ik hem was vergeten en had hem gelijk achter neergelegd. Hij ging er tenslotte van uit dat ik hem vroeg of laat zou gaan missen en hem wel op kwam halen.

Uiteindelijk terug bij het hotel, vroeg Nico of er nog vrijwilligers waren om de motor van Remond op te halen. Remond was er zelf nog niet, maar dat kwam omdat hij nog een blokje om was met de motor van Kiki, die al wel bij het hotel was.

Zo gezegd zo gedaan, ik bood me vrijwillig aan. Met 4 man, gingen we dus met de auto (met aanhanger) Remond zijn motor ophalen. Gelukkig maken vele handen licht werk, dus de motor was inderdaad al terug bij het hotel nog voor de BBQ aan ging.

De BBQ smaakte overigens erg goed en vlees was er meer dan voldoende.

Na het avondeten, zijn Joyce, Jeroen en ik nog een avondwandeling gaan maken naar een ruïne in de buurt. Eenmaal terug van deze wandeling, was het alweer tegen half 11. Mooie tijd om naar bed te gaan dus!

Helaas morgen alweer naar huis, maar gelukkig via de toeristische route.

Dag 3, 05-05-2013

De wekker ging af, een teken dat we weer naar huis moest. De koffers hadden we grotendeels de avond ervoor al ingepakt, dus nu was het zaak de laatste spullen bij elkaar te rapen, klaar te leggen en op naar het ontbijt.

Net als zaterdag, was het ontbijt prima verzorgd. Verschillende soorten broodjes, ruime keuze uit beleg en genoeg te drinken. Nog even met Peter en Remond zitten kletsen, waardoor de tijd weer veels te hard leek te gaan. Snel de spullen van de kamer halen dan maar, anders zitten we niet op tijd op de motor. Want ook de derde dag moesten er kilometers gemaakt worden.

Tijdens het heen en weer slepen van de spullen, nog even snel poseren voor de groepsfoto, waar we uiteindelijk niet op stonden.

De laatste spulletjes dan toch eindelijk op de motor en 11 uur stonden we klaar voor vertrek. Nog een laatste groepsfoto, van iedereen op de motoren en we konden gaan rijden.

Voor vandaag hadden Joyce en ik weer gekozen om samen te rijden. Dat beviel ons eigenlijk prima. We hebben dus eerst even staan kijken, hoe de andere groepen weg reden, om er kort achter aan te rijden. Bij de meeste groepen werd toch wel aardig doorgereden, dus dat moest goed komen.

Behalve de groep van Jeroen, die nog niet klaar stond toen de rest weg reed. Wij zijn voor hen vertrokken, waardoor zij na een uurtje of wat achterop kwamen. Jeroen zei later, dat hij ons tempo te hoog vond om in te halen en dat daarom ook niet gedaan had.

Over de intercom hadden we het er zo over, dat we eigenlijk alsnog in een grotere groep terecht gekomen waren. Gelukkig stopte Jeroen ergens om wat te gaan drinken, waardoor wij lekker ons ding konden blijven doen.

Tijdens de rit, begon Joyce ineens het gevoel (of de “schwung) te krijgen bij de bochten. Ze begon de motor los te laten en durfde steeds verder in te kantelen. Een goed teken, want dat was nu precies de bedoeling!

Onderweg kwamen we bij de stops bijna iedereen toch nog tegen, wat toch weer het leuke is van zo’n weekend met z’n allen op stap. Onder het rijden zie of spreek je elkaar amper, maar bij de stops kun je toch nog even bijkletsen. Dan komen ook gelijk de herkenbare verhalen over die ene haarspeldbocht, of dat leuke dorpje naar boven.

De eerste stop, waar we een tweetal groepjes troffen, was de bikersranch. Hier hadden we gelijk maar een vroege lunch genomen, zodat we daarna alleen nog maar sanitaire pauzes hoefden te houden en vrij direct naar huis konden.

De XXL burger heeft mij in ieder geval goed gesmaakt, al had Joyce iets minder trek (of nam ze met minder genoegen).

De tweede (en tevens laatste, zou later blijken) stop, was niet ver onder Aaken, bij een klein restaurant. Veel mensen zaten al aan de pizza toen wij aan kwamen rijden.

Het ijsje waar een enkeling van zat te smullen zag er goed uit, dus hebben wij ook een lekker ijsje genomen.

Daarna hebben we de navigatie er op nageslagen, om te besluiten tot Aaken nog binnendoor te rijden en daarna de snelweg naar huis te nemen. John vond dit wel een goed idee en vroeg of hij aan mocht sluiten. Joyce en ik vonden dat prima, dus zo gezegd zo gedaan.

We reden kort achter een ander groepje aan, die zo direct mogelijk naar huis wilden rijden. Volgens mijn navigatie was dat alleen maar langer, omdat je dan eerst een stuk naar het zuiden moet, om de snelweg op te kunnen.

Dat het korter was om eerst nog binnendoor te rijden, bleek wel toen we datzelfde groepje net voorbij de grens tegenkwamen. Wij reden lekker rustig aan op de snelweg, zij haalden ons dus in.

Net voorbij Sittard werd het toch tijd om te tanken. Net naast de snelweg lag volgens mijn navigatie een tankstation, dus even de snelweg af voor goedkope benzine.

Bij de pomp kreeg Joyce al direct het compliment, dat de bochten eerder bij het stuk binnendoor een stuk beter gingen dan op de heenweg (toen John nog in ons groepje reed).

Na een korte pauze, besloten we in ieder geval in 1 keer door te rijden naar “de lucht”. Van daar was het nog maar 20km voor John naar huis, voor ons was het ongeveer het midden tussen Sittard en huis.

Daar konden we dan nog even de benen strekken en elkaar een hand geven, om daarna door te rijden naar huis.

De weg naar huis was het laatste stuk vooral saai en zwaar. De wind kwam uit het noorden, dus die hadden we vol tegen. We waren moe van een weekend motorrijden en wilden graag naar huis. We hadden al lang in het zadel gezeten, wat ook niet bepaald hielp en tot slot van “ramp” hield de batterij van Joyce haar intercom het voor gezien. Waar we eerst dus nog gezellig konden kletsen, werd het ineens een stil laatste uur naar huis tuffen.

Gelukkig kwamen we net voor etenstijd thuis. Niet dat het erg veel uitmaakte, want bij de lucht hadden we Joyce haar ouders al gebeld, we mochten chinees mee eten.

Persoonlijk kijk ik terug op een erg geslaagd weekend. Het doel was om de motoren uit te proberen op vakantie, wat natuurlijk al erg snel slaagt. Daarnaast wilde ik Joyce het plezier van de eifel laten zien. In het begin was het nog erg werken, maar later volgde al snel het plezier van het bochtenrijden en de complete rust die er op sommige plekken heerst.

Wel zijn we gaan twijfelen of we nog eens met zo’n grote groep op stap willen. Het is erg gezellig, maar we zijn ook redelijk op ons zelf. Zeker omdat we eigenlijk alles samen gereden hebben, willen we kijken om volgende keer samen ons eigen plan te trekken.

MTB Schoorl 28-04-2013

Voor vandaag stond Schoorl op de planning. Van tevoren had ik afgesproken, om met André mee te rijden. Op die manier konden we gezellig samen rijden.
Eerst op de fiets naar de club dus. Omdat het om 8 uur nog best fris is, met een dikke winterjas aan.
Aangekomen bij de club, was bijna iedereen er eigenlijk al. Snel de fiets bij André achterop geknoopt dus, waarna we vrij vlot vertrokken.
Niet iedereen nam dezelfde route en na wat omleidingen, kwamen we dan ook later dan gepland aan. Uiteindelijk zaten we nog om 10 uur op de fiets, dus konden we nog net een eerste rondje rijden voor het erg druk zou worden op het parcours.
Het eerste rondje spraken we af, dat iedereen bij elkaar zou blijven. Stefan en Harry reden soms een stukje vooruit, maar er werd steeds gewacht, waarop Stefan hier en daar wat foto's nam.
Na een volledige ronde met z'n allen gereden te hebben, was het plan dat iedereen nog een ronde op eigen tempo zou rijden. Met wat parcourskennis, moest dat geen probleem worden.
Voor mij dus de taak aan mezelf, om niet aan te willen haken bij anderen, maar echt mijn eigen tempo te rijden. Voor mijn gevoel mag dat tempo nog wel wat omhoog, maar dat komt ter zijner tijd wel weer.
Het parcours is erg uitdagend, met genoeg hoogteverschillen. Ook aan technische afdalingen gelukkig geen gebrek. Doordat het eerder in de week goed geregend had, was het parcours gelukkig niet te droog. Bij langere droogte, worden parcoursen in de duinen vaak erg mul en daardoor zwaar.
Na een tweede ronde op eigen tempo te hebben volbracht, besloot ik na wat wikken en wegen toch nog een derde ronde te rijden. In Michael Oordt vond ik een medestander, dus gingen we op pad.
Stefan en Harry waren overigens al aan een derde ronde begonnen, de anderen gingen een bakkie doen.
Voor mijn gevoel was het tempo vrij gelijk aan de tweede ronde. Door vermoeidheid gingen de klimmen iets langzamer, maar door parcourskennis de afdalingen weer wat sneller.
Michael kon het goed bijbenen, maar heeft nergens aangegeven dat het te langzaam ging. Het tempo zal wel goed geweest zijn, denk ik dan.
Na onze derde ronde, op naar het koffiehuis. De andere bleken zelfs een heuse pannenkoekenronde gehad te hebben. Iedereen was net aan het betalen, dus besloten om huiswaards te gaan. Ik had tenslotte in de auto nog wat koeken en drinken liggen, dus dat was geen probleem.

Het parcours van Schoorl is een erg mooi, (voor randstad begrippen) lang en uitdagend parcours. Helaas zal het in de zomer waarschijnlijk erg mul worden, dus ergens ben ik blij dat het voor de mountainbikers uit Zoetermeer pas aan het eind van het jaar weer in de planning staat.