woensdag 20 februari 2013

MTB Vossenjacht 17-02-2013

Voor vandaag eens vroeg de deur uit richting de club, want de vossenjacht voor het goede doel stond op het programma. 2 leden van onze club wilden de alpe du'zes gaan rijden en organiseerden een vossenjacht om sponsorgeld in te zamelen. Zelf had ik maar 1 keer eerder aan een vossenjacht mee gedaan, maar nog nooit aan een uitgepijlde.
Voor de mensen die niet bekend zijn met een vossenjacht, een korte uitleg. Aan het begin van het spel, krijg je 6 gekleurde knijpers en een ring. Er is een route uitgepijld op straat. Langs deze route, staan 6 (of minder) gekleurde emmers. Fiets je langs bijvoorbeeld de groene emmer, dan stop je daar een groene knijper in. Aan het eind van de route, is er een vos. In ons geval, een paal die in de grond geprikt staat. Hier doe je dan je ring omheen. De persoon die alle controle punten heeft gevonden en als eerste zijn ring om de paal doet, heeft gewonnen.
Toen ik om 9.45 bij de club aan kwam rijden, was het al extreem druk voor op de zondagmorgen. Later bleek, dat maar liefst 61 mensen mee hadden gedaan aan de vossenjacht.
Na een korte uitleg, volgde er een massa start. Het was even een plekje zoeken, maar gelukkig verliep dit gesmeerd. Eerst richting het MTB parcours, om daar via het asfalt de kleine berg te bedwingen. Peter liep hier met zijn fixie gelijk tegen de lamp, want er zat niet bepaald een versnelling op om goed te kunnen klimmen. Na de kleine berg richting intratuin, waar zich al snel een groepje MTBers vormde.
Na de intratuin leken de pijlen naar de A12 te gaan. Na een ritje langs de golfbanen, konden we echter geen pijlen meer vinden op de T-splitsing. Gelukkig kwam Nico aanrijden met de jeugd. Hij had de route vooraf gekregen, om het leuk te houden voor de jeugdleden. Hij kon ons dus ook gelijk de goede kant op helpen.
Op naar het oosten dus, want daar zou ergens een emmer staan. Eerst een stukje door het westerpark, veelal over houtsnipper paden. Hier haakten we aan bij een groepje ervaren vossenjagers, waardoor het tempo ook wat hoger lag dan we normaal gewend zijn.
Aangekomen ter hoogte van station oost, ging de route een klein stukje Zoetermeer in. Helaas kwam dit niet bij iedereen even goed door, waardoor de groep uit elkaar viel. Zelf reed ik verder richting Nutricia met Patrick en Peter. Aangekomen bij de poort van Nutricia, zag ik Hendy met een big smile terug komen rijden van de ingang. Een tweede blik leerde, dat er een emmer stond bij de beveiligerspost. Snel er heen dus! Aangekomen bij de witte emmer, zag ik ook mensen iets verderop staan. Voor de zekerheid ben ik daar ook heen gereden, om de rode emmer te vinden. Dan door een paar woonwijken, richting het silverdome. Bij het silverdome kwamen we Alex tegen, die met een lekke band stond. Zelf had hij geen binnenband bij zich, dus leende ik hem mijn reserve binnenband (in de hoop zelf niet verderop lek te rijden). Snel weer verder, want volgens Patrick lagen we niet ver achter de kopgroep. Langs het maximaplein door het gras, waar ik een trucje kende. Als je daar namelijk langs de vangrails blijft rijden, moet je wel een stuk klimmen, maar kun je wel blijven fietsen. Via het industrieterrein ging de route verder naar de benthuizerplas. Langs de benthuizerplas hadden we wind mee, dus konden we aardig doorpoten (33km/u gemiddeld). Patrick en Peter reden achter mij en dachten een pijl gezien te hebben. Die had ik gemist, dus mistte ik ook dat zij afsloegen. Voor het Noord Aa heb ik nog op ze gewacht, maar toen Patrick Coers langs reed en me zei dat ik op de goede route zat, besloot ik alleen verder te rijden.
Langs het Noord Aa en 't geertje, op naar Zoeterwoude. Helaas miste ik de gele emmer onderweg, wat mijn eindstand op 5 emmers zou brengen. Parallel aan de N206 richting Leiden. Nog een stukje onverwacht door de berm om de groene emmer mee te pakken. Daarna over een vlonder onder de A4 door. Deze doorgang was zo laag, dat je flink moest bukken om je hoofd niet te stoten. Erg leuk gevonden dus!
Het was wel duidelijk dat we nu weer richting clubhuis zouden gaan. Uitgekomen bij de Vliet, ging de route richting Leidschendam. Het stuk tot aan de vlietlanden kon ik aanhaken bij een paar wielrenners, waardoor ik hier toch nog een slordige 30km/u wist te halen. Bij de vlietlanden aangekomen, was ik het spoor bijster. Ik werd ingehaald door een wat oudere man en besloot aan te haken. Uiteindelijk zijn we samen richting clubhuis gereden. In de vlietlanden nog een kleine uitstap het land in gemaakt, door onder de A4 ipv over de A4 te rijden.
Langs de stompwijkseweg en de meerpolder richting Buytenpark. Dwars door het Buytenpark nog de nodige hoogtemeters gemaakt, waar ook onderstaande foto genomen is. Deze klim ging naar het hoogste punt in het park, waar de laatste emmer stond.
Dan toch nog even de eindsprint richting het clubhuis, om daar de vos midden op het veld te vinden.
De laatste klim, naar de zesde emmer.
In het klassement bleek ik het helemaal niet slecht gedaan te hebben! Helaas had ik een emmer gemist en kwam daardoor flink lager te staan dan mijn tijd in eerste instantie deed vermoeden.
Wel heb ik genoten van het wedstrijd element en heb ik mezelf verrast door sneller te kunnen rijden dan ik verwacht had. Zeker omdat ik een deel van de rit alleen gereden heb.

Voor volgende winter zou er dus zomaar vossenjagen op mijn agenda tevoorschijn kunnen komen!

zondag 10 februari 2013

Pannenkoekenrit 10-02-2013

Toen ik 's ochtends wakker werd, dacht ik nog bij mezelf "de ondergrond zal wel zulke prut zijn, ik rijd wel een lekker duur ritje over asfalt". Toen ik echter het gordijn van mijn slaapkamer open trok, bleek het een prachtige witte wereld te zijn geworden. En aangezien we nooit lang kunnen genieten van de sneeuw (het was al een het dooien), dus toch maar besloten op de MTB richting de club te gaan.
"Nog even snel wat vet op mijn ketting, want die ziet er wat droog uit" dacht ik nog net voor ik wegging. Het was echter maar goed dat ik nog een zwieper gaf aan mijn trapper om de ketting nog even rond te draaien. De ketting vloog direcht naar het zwaarste verzet op de casette, wat ik al vreemd vond. Even snel de shifter induwen dan. Gebeurde niets. Bleek de kabel uit het "voetje" van het frame geschoten te zijn. Gelukkig snel gemaakt, maar toch later op pad dan ik had gehoopt.
Gelukkig nog net op tijd aangekomen op de club (klokslag tien uur liep ik binnen), dus ik hoefde mijn helm haast niet eens af te zetten.
We gingen met een vrij grote groep rijden, Patrick Coers en Hendy zouden voorrijden vandaag. Gelukkig lag er op de meeste plekken sneeuw, want Patrick kennende zouden we waarschijnlijk wel zoveel mogelijk van het asfalt afgaan.
Om te beginnen, doken we gelijk het Westerpark in. Lekker rustig, dus we konden gebruik maken van de ruiterpaden om lekker op te warmen. Stiekem hier en daar een gemeen klimmetje en op sommige plekken had de zon al wat bagger bloot gelegd. Een enkeling stapte af, maar alles gelukkig met de voetjes op de grond.
Na het Westerpark, was een klimmetje richting de Balijbrug aan de beurt. Nico op kop, met de jeugd er vlak achteraan. Knap eigenlijk, hoe die kleine mannen en dames toch zo goed bij kunnen blijven.
De afdaling van de Balijbrug wilde Nico (omwille van de jeugd) over asfalt doen. Daar zag ik echter niets in, dus ik dook linksaf, via het gras naar beneden. Drie keer raden overigens, wie er het hardste achteraan kwamen? Juist, de jeugd.
De voorrijders doken weer op kop, het Balijbos in. Eerst een stuk met samengeknepen billen over bevroren asfalt, daarna nog een gravelstuk wat helemaal ondergesneeuwd lag. De route liep verder naar de Dobbeplas, waar we een rondje omheen gereden hebben.
Op een zeker moment, reden we richting een dijkje, met onderaan het dijkje een ruiterpad. Hendy koos samen met Harry voor dit ruiterpad en ik vond dat ik niet achter kon blijven. Er werd voor mijn gevoel even flink aangezet, dus dat was goed aanpoten voor mij. Halverwege moest ik Hendy en Harry toch laten lopen. Achter mij zag ik nog iemand rijden, dus ik wilde aan de kant gaan om hem langs te laten. Ik kreeg echter te horen, dat de pauze wel goed was, dus hij hoefde er niet voorbij. Lag het dus toch niet aan mij dat ik het tempo behoorlijk vond. Na een minuutje uitpuffen, vond ik toch weer de kracht om aan te zetten. Niet veel later, kwam Nico me fluitend voorbij. Nu zag ik hem eerder al over de dijk rijden, dus ik had zo het vermoeden dat hij pas net aangesloten was op het ruiterpad. Desalniettemin, kon ik het natuurlijk niet op me laten zitten dat ik ingehaald werd. Daarom toch nog de kracht gevonden om hem vlak voor het einde nog in te halen. Na het ruiterpad, kwam de conclusie dat we toch weer richting de club moesten, anders zouden we niet op tijd terug zijn. Dus maakten we het rondje om de dobbeplas af, om daarna richting Zoetermeer te kunnen.Hierbij reden we ook nog een klein stukje over het strand, waar Patrick Coers nog even ging liggen. Het zand was mul, dus de val niet hard. Gelijk weer opstappen en weer doorgaan dus.
Dan langs de zelfde weg, maar toch net een andere route weer terug. Hier en daar wat uitstapjes zoals we die van Patrick kennen, dat houd de variatie erin zullen we maar zeggen.
Net na Brasserie de Brede Hoek, staken we een grindpad op. Hierbij maakten we halverwege een uitstapje, naar een erg natte klim in het gras. Dit bleek voor bijna iedereen wel een aanpoter te zijn, bovenaan stonden we gezellig met z'n allen even uit te hijgen.
De afdaling erna, leek vrij steil. Daarom stonden veel mensen even bovenaan te twijfelen. Zelf had ik Hendy en Nico al naar beneden zien gaan, dus dat moest ik ook kunnen. De afdaling zelf had ik nog niet gezien, maar in de praktijk werkt dat ook vaak beter. Als je op een afdaling af komt rijden en je rijdt gewoon in 1 keer door, twijfel je niet. Met de juiste techniek kom je dan vaak wel beneden. Zeker omdat er al een paar mensen naar beneden waren gegaan, durfde ik die tactiek wel te hanteren. De afdaling bleek inderdaad reuze mee te vallen, al remde ik me onderaan in de uitloop bijna onderuit in het natte gras.
Nadat iedereen weer veilig beneden was, op naar de 's Gravenseweg, om daar onder de A12 door te rijden. Daarna richting tankstation Knorrestein, om daar nog even een gemene klim te pakken. Aan het eind nog een leuke modderpoel, waar iedereen eigenlijk wel van de fiets moest. Patrick Coers liet even zien hoe het echt moet, door met de fiets op de schouder door de modder te rennen. What goes up, must come down, dus nu weer naar beneden richting het sprinterpad. Lekker bij anderen uit de wind, dus even de tijd om op adem te komen. De voorrijders besloten om nog even een rondje over de kleine berg van het parcours te doen, wat er toch stiekem weer harder in hakte dan ik dacht. Gelukkig alle klimmetjes wel op gekomen, ondanks dat het behoorlijk blubberig was. Hebben die technieklessen van Ronald toch hun vruchten afgeworden, want ik wist mijn fiets goed onder controle te houden. Hierdoor slipte mijn achterwiel bijna niet en het voorwiel kon ik ook redelijk aan de grond houden. Mooi in balans dus.
Aangekomen bij het clubhuis, kwam de geur van pannenkoeken ons al tegemoet. Toen we binnen kwamen, konden de jeugdleden gelijk aanvallen. Met de volwassenen, gingen we netjes aan een niet gedekte tafel zitten. Wij dachten allemaal, dat de pannenkoeken voor de jeugd waren. We werden al snel gecorrigeerd, want ook wij moesten pannenkoeken eten.
Hulde voor de dames die ze gebakt hadden, want ze smaakten heerlijk!
En zo bleek het dus achteraf de "pannenkoekenrit" te zijn. Iets wat ik van tevoren niet wist, maar wat zeer zeker goed aankwam na afloop!
Bij thuiskomst had ik zelfs nog energie over, om voor de lunch mijn fiets nog even lekker af te borstelen. Dit keer ook het frame en de banden goed meegepakt, staan die er ook weer mooi bij.

zondag 3 februari 2013

De Loonse en Drunense duinen 03-02-2013

Wat vorige week door de gladheid niet door kon gaan, zou dan deze week gaan gebeuren. De Loonse en Drunense duinen. Een parcours van 25km, door de duinen in Brabant.
Om 8 uur verzamelen bij het clubhuis, waar ik (uiteraard) weer eens te laat aankwam. Gelukkig was iedereen er nog, dus even goedemorgen gezegd en direct de auto weer in.
Het bleek iets verder te zijn dan ik dacht. Zelf dacht ik namelijk dat het 60km rijden zou zijn, maar het bleek het dubbele.
Eenmaal aangekomen, werd er door iedereen een vergunning gekocht om in het natuurgebied te mogen fietsen en konden we op weg. Toen ik op mijn zadel ging zitten, voelde ik direct dat ik gisteren al op de fiets gezeten had. Normaal gesproken niet zo'n probleem, maar het parcours is vrij hobbelig, wat er voor zou zorgen dat ik maar 1 rondje reed.
Het parcours zelf lag er gelukkig prachtig bij! Overal was de ondergrond goed hard en we hebben op de hele route welgeteld 2 plassen gezien.
Ongeveer halverwege nog een vervelende valpartij van (ik meen) Leo door wat mul zand en een diepe kuil. Gelukkig in het mulle zand terecht gekomen, dus na wat rek en strekwerk kon er weer verder gefietst worden.
Naar mate we verder kwamen op de route, kreeg ik meer last van zadelpijn. Ook had ik niet goed geslapen en de dag ervoor eigenlijk te zwaar getraind. Door het hobbelige parcours werd mijn zadelpijn met de kilometer slechter en mijn beenspieren waren niet sterk genoeg om op de hobbelige stukken te blijven staan.Het vervelende van zoiets is altijd, dat je steeds langzamer gaat fietsen. Na een paar keer de groep kwijt geweest te zijn, toch maar iets verder naar voren in de groep gaan rijden. Een klein stukje reed Stefan achter me, die opmerkte dat afdalen wel erg lekker ging. Vrij logisch, want dan zit je doorgaans niet op je zadel. Het klimmen ging ook nog wel redelijk, doordat dan de snelheid lager is en je niet zo stuitert.
De vlakke stukken (en die zitten er in de route juist erg veel) waren dusdanig hobbelig, dat ik steeds langzamer ging rijden.
Na 1 rondje nog even met z'n allen gezellig een bakje koffie gedaan en besloten niet verder te rijden. Dit keer was ik dus nog redelijk op tijd thuis ook.
Omdat ik maar 1 rondje gereden heb, is de eindstand van vandaag "maar" 25km. Opgeteld met de rit van zaterdag, geeft het dan toch weer een weekendscore van meer dan 75km. Daar ben ik dan toch meer dan tevreden mee.

zaterdag 2 februari 2013

Naar Bergschenhoek 02-02-2013

Voor vandaag was ik eigenlijk van plan om naar het noorden te fietsen. Vanwege de noorderwind, zou ik dan in ieder geval wind mee hebben op de terugweg. Gezien Noordwijk een parcours is, wat erg goed te rijden blijft in de winter met veel regen, klonk het als een plan.
Op facebook zag ik echter, dat Andre ook zin had om een rondje te gaan fietsen. Wat heen en weer smsen en het plan was geboren om nar Bergschenhoek te gaan.
Dat was wel naar het zuiden, dus terug wind tegen, maar dan hoefde ik in ieder geval niet alleen. Danny en Michael wilden ook wel mee, dus aan gezelligheid geen gebrek. Met Danny en Michael had ik afgesproken om 9 uur bij het clubhuis. Andre zou naar Bergschenhoek komen, dat scheelde hem weer reistijd en benzine.
Aangekomen in het clubhuis, bleek ik voor de verandering eens vroeg te zijn (zelfs Nico viel het op).
Na wat gezellig geklets, bleek ik bij vertrek alweer een racefiets rijker te zijn (al is dat weer een ander verhaal).
Door het geklets, gingen we wel later van het clubhuis dan de bedoeling was. We zijn eerst bovenlangs Zoetermeer gereden, met een paar gravelpaden tussendoor. Aangekomen bij de N209, werd het tijd om vliegensvlug naar het zuiden te rijden. Met de wind mee, zat het tempo er lekker in, ondanks dat Danny en ik allebei al 2 weken niet gefietst hadden. Ook Michael had door een kapotte fiets al een tijdje niet kunnen rijden.
Onder de A12 door, een klein stukje naar Zevenhuizen, om langs de Rotte te komen. Daar ligt nog niet zo heel lang een northshore, dus die hebben we even meegenomen.
We waren inmiddels bijna in Bergschenhoek, toen mijn telefoon een aantal keer overging. Het was Andre, die op ons stond te wachten op de parkeerplaats bij het parcours.
Aangekomen op de parkeerplaats, samen even een plan gemaakt. We zouden eerst kijken of het parcours te rijden was en anders de "alpe du bergschenhoek" een paar keer op fietsen.
Al bij de eerste berg bleek het parcours echt te slecht om fatsoenlijk op te kunnen rijden, dus zijn we al snel richting de ski-berg gegaan. Op weg daarheen, besloot Danny zijn ketting nog even te breken, maar die was gelukkig vrij vlot gemaakt.
Na toch een keer of 4 de "alp" beklommen te hebben, begon het ineens te hagelen. Snel besloten om even wat te gaan drinken, konden we gelijk de fietsen afspuiten.
Zo gezegd zo gedaan, we konden de fietsen nog net afspuiten voordat de hagel aankwam bij outdoor valley.
Nadat we wat gedronken hadden, hebben we Andre gedag gezegd en zijn aan de terugweg begonnen. Helaas geen leuke reis, gezien de wind die we vol tegen hadden. Dan is het ineens een lang stuk fietsen terug naar Zoetermeer.
Uiteindelijk een gezellige rit, van ruim 52km op de zaterdagmorgen.
Foto: Michael in een afdaling met zijn nieuwe fiets