maandag 27 augustus 2018

Enduro racen in Hamoir 18-08-2018

Hoewel ik de andere wedstrijden in de Patrick Maes serie gemist had, wilde ik toch erg graag wel de enduro wedstrijd in Hamoir rijden.
Ik had samen met Harry afgesproken om te carpoolen, dus hadden we om 6:00 uur afgesproken bij de carpoolparkeerplaats van Nieuwerbrug.
De navigatie vertelde ons dat we ruim op tijd aan zouden komen, dus we hadden een relaxte reis voor de boeg. Toch?
Eenmaal aangekomen in België, bleek er namelijk "Hamois" in de navigatie te staan. Een klein foutje, maar Hamoir en Hamois liggen wel bijna drie kwartier bij elkaar vandaan!
Wat volgde was een wilde rit, waarbij ik me serieus af begon te vragen of Harry geen familie van ene Max V was.
Gelukkig kon ik contact leggen met Menno, die door een probleem met zijn fiets niet mee kon rijden maar wel bij de start was. Hij heeft ons alvast ingeschreven, waardoor we net op tijd waren om bij de groep aan te sluiten naar de start van de eerste stage.

Meestal is de rit naar de eerste stage niet zo lang, maar dit keer moesten we 7km fietsen. Opzich niet erg, dan ben je gelijk goed warm natuurlijk!

Bij de eerste stage werd ik gelijk goed wakker geschud. Steil, met veel keien en onverwachte kleine klimmetjes. Ik weet nog dat ik onderaan de stage dacht "wat doe ik hier?". Ik kon goed merken dat ik even de reset knop in moest drukken voor mijn referentie kader.
Bij enduro is er tussen de stages gelukkig genoeg tijd om met je mede rijders te kletsen. Daaruit bleek dat ik niet de enige was die wat moeite had met inkomen en de technische eerste stage.

Dan op naar stage twee. We waren met z'n drieën (Harry, Hessel en ik), dus de liaisons zouden gezellig worden :)
Stage twee was voor mij een stuk beter te doen en ook wat korter. Ik begon me al wat meer op mijn plek te voelen 😉

Dan op naar stage drie. Een flinke klim, maar halverwege ook de bevoorrading. Er lagen verschillende koeken, nootjes, chips en zelfs stukken chocolade!
Stage drie had dezelfde start als stage 1. Er werd echter gelijk rechtsaf geslagen, een diepe geul in. Wederom erg steil dus, maar dit keer minder losse stenen. De ondergrond was los, maar ik had grip te over.
Halverwege de stage hoorde ik iemand "Ca va?" roepen. Ik dacht nog "met mij gaat het prima, ik heb het naar mijn zin". Halverwege de stage bleek mijn voorganger echter gecrasht en ondersteboven terecht gekomen te zijn. Hij was in orde, dus ik kon door!
Ook hier werd weer uitgebreid besproken hoe het ging. Steil terrein ligt mij duidelijk beter dan mijn mede rijders, waar zij weer minder moeite hadden met stage 1 (in vergelijking met deze stage).

Wederom omhoog, op naar stage 4!
Aan het begin van stage 4 werd ons verteld dat deze voor de fun is. Dat bleek ook wel, want er werd alleen een starttijd genoteerd, de eindtijd was niet belangrijk. Er werd dus alleen gecontroleerd of je de stage ook daadwerkelijk gestart was.
Een leuke stage, met erg veel steile switchbacks. Nu is dat normaal gesproken al niet mijn ding, deze lagen vol met leisteen. Gelukkig droog, dus ik ging er vanuit genoeg grip te hebben. Niets bleek minder waar, mijn vittoria banden bleven er maar vanaf glijden.
Dat gaf geen vertrouwen dus!

Stage 5 bleek hetzelfde te zijn als stage 3, maar dan net wat verder uitgesleten. De grond dus net wat losser, maar hier wel parcours kennis! Daardoor leek de stage voor mij een stuk vloeiender te gaan.

Na stage 5 begonnen we aan de lange liaison naar stage 6. Onderweg kreeg ik echter een lekke band die niet wilde sealen met vloeistof. Er moest dus een binnenbandje in.
Omdat ik echter niet zo'n klim wonder ben, was onze groep de laatste van de wedstrijd. Daardoor kwamen we (net) te laat aan bij de start van stage 6, alles was net opgeruimd.
Stage 6 hebben we dus wel gereden, maar niet in de tijdswaarneming. Wel hebben we daardoor Martin Maes ontmoet. Een ontzettend getalenteerd mountainbiker (in enduro en downhill) en zeer relaxte gozer.
Stage 6 was iets gemoedelijker, maar met een aantal trappen op het eind. Die gingen voor mij niet zo heel denderend, terwijl ik normaal gesproken dol ben op trappetjes!
Later zou blijken dat mijn lockout nog aan stond vanwege de lange liaison....

Na stage 6 zijn we teruggereden naar het sport complex waar de auto ook stond. Hier hebben we genoten van een heerlijke pasta maaltijd en kon Harry nog even douchen.
Daarna natuurlijk de lange rit naar huis. Maar zoals ik gewend ben met Belgische enduro's, was ik net voor het avondeten weer thuis.

Volgend jaar weer, maar dan beter opletten dat ik doorfiets op de liaisons en wat minder stop bij de pauze plaats.

De rit op strava met een aantal foto's

vrijdag 23 februari 2018

Welke mountainbike?

Als mountainbike coach, krijg ik vaak de vraag "welke fiets moet ik nu kopen?"
Hoewel dit een van de meest voorkomende vragen is, is het ook een van de moeilijkste. Want dat heeft niet alleen met budget en onderdelen voorkeuren te maken.

Wat je voor jezelf vooral vast zult moeten gaan stellen, is wat voor soort fiets jij het liefste wilt hebben. In de meeste gevallen, is dat een fiets waar je 90% van de tijd het beste mee uit de voeten kunt.
Een downhill fiets kopen, omdat je twee weken per jaar naar de alpen gaat en daar een bikepark bezoekt, schiet niet op als je de rest van het jaar de vaste routes in Brabant wilt rijden. Nu is dit voorbeeld wat extreem, maar je zou je af kunnen vragen of je voor die twee weken dan niet beter een fiets kunt huren. Zo kun je een fiets kopen die 90% van de tijd (meer dan) prima voldoet, terwijl je toch je lol op kunt als je op vakantie gaat.

In de praktijk ligt de waarheid vaak een beetje in het midden. Als ik mijzelf als voorbeeld neem, dan zou ik niet het beste af zijn met mijn huidige fiets(en), aangezien ik daar het meeste XC routes mee rijd.
Ik ga echter ook eens in de twee maanden naar de Ardennen, eens per jaar naar de Alpen en eens per jaar naar Spanje.
In mijn geval, vind ik het dan niet erg om de rest van het jaar met iets "teveel fiets" onderweg te zijn. Ik hoef me dan nergens in te houden en kan fietsen op een manier die ik leuk vind.

Zeker met de huidige trailbikes, kun je een capabele fiets voor in het buitenland combineren met een fiets die ook in Nederland nog prima te rijden is. Denk daarbij aan een mountainbike met ongeveer 130mm veerweg voor en achter. Zeker als je die combineert met 29" wielen, kun je allround genoeg zijn om in Nederland een rondje te rijden, maar ook in het buitenland niet al teveel concessies te hoeven doen.
Het nadeel is van een bike als deze, dat je wat minder snel zult klimmen en op vlakke delen van een route minder snel bent dan wanneer je op een XC bike met minder veerweg rijdt.

Heel bot gezegd kun je dus stellen: met minder veerweg kun je beter klimmen/op het vlakke rijden en met meer veerweg gaat het afdalen beter.
Als je graag wilt weten welke veerweg het beste bij je past, ga dan voor jezelf na wat je met de fiets wilt doen en waar je de concessies wilt maken.
Comment gerust onder deze blog als je hier vragen over hebt!

Als je hebt bepaald wat voor soort fiets je graag wilt hebben, komt vaak het budget om de hoek kijken. Want je budget bepaald tenslotte je afmontage, toch?
Dat verschilt bij de verschillende merken echter enorm. Dat komt vooral, doordat sommige merken geen gebruik maken van fysieke winkels. Dat kan een groot voordeel zijn, echter is dat wel iets om goed over na te denken.
Want als je een fiets via internet hebt gekocht, ga je minder makkelijk langs de fietsenmaker met een paar kleine vragen over (bijvoorbeeld) de afstelling van je fiets.

Als je het type fiets, budget en of je de fiets bij een fietsenmaker, of van internet gaat kopen bepaald hebt, wordt het tijd om te kijken naar de afmontage van de fiets.
Daarbij vind ik het belangrijker dat er een goede wielset en goede vering in de fiets zit, dan dat hij over goede schakel onderdelen beschikt.
De schakel onderdelen en remmen (ook wel de groepset) is namelijk een stuk goedkoper te upgraden dan een set wielen, of de vering van de fiets.
Bedenk hierbij ook weer, dat de vering en wielen geschikt moeten zijn voor jouw gebruik en gewicht.
Een set wielen zal bijvoorbeeld een stuk meer te verduren krijgen in een bikepark met grote rockgardens, dan tijdens je lokale rondje op de Twentse heide.
Sommige wielen hebben een maximum gewicht. Niet zo'n probleem als je 75 kilo weegt, maar als je boven de 90 kilo komt met het totaal gewicht (rijder, rugzak en fiets), iets om rekening mee te houden.

In deze blog ben ik nog niet in gegaan op de soorten wielmaten, banden breedtes en ook gravelbikes heb ik nog niet meegenomen.
Er is op dit moment ontzettend veel te koop!
Heb je nog vragen, of is er iets niet duidelijk, aarzel niet om contact met me op te nemen!
Reageer onder de blog, of stuur me een mailtje op marcel@meermountainbike.nl

vrijdag 26 januari 2018

Trail ride Bad Iburg 21-01-2018

Via het MTB Praat enduro team werd er een trail ride georganiseerd. De bedoeling van dit soort rides is, om net even wat andere trails te rijden dan de standaard routes. Dat was zeer zeker ook vandaag het geval!

Maar even terug naar het begin. Vincent kwam met het idee om een trail ride in Tecklenburg te doen. Er is veel hoogteverschil rond het stadje en de omgeving is er prachtig!
Maar helaas. De route die Vincent in gedachten had, kon hij nergens meer terugvinden.
Daarom zijn we opzoek gegaan naar een andere route daar in de buurt, waarbij we uitkwamen op een enduro trail die begint in Bad Iburg (check de link naar de route onderaan deze post).

In de week voor de ride, begon het nog even flink te stormen. Zo ook in Duitsland natuurlijk. Daarom hadden sommigen (waaronder ook ik) twijfels of het wel verstandig zou zijn om te gaan.
Gelukkig was de meerderheid het er over eens, we gaan gewoon!

Vroeg in de morgen werd ik door Harry opgehaald. Hij had nog een plekje over op de dakdrager en samen zo'n eind rijden (bijna 3 uur enkele reis) is toch een stuk gezelliger dan alleen.
De groep op de parkeerplaats
Verrassend genoeg was eigenlijk iedereen op tijd gekomen (meestal is er toch ergens wel een laatkomer), dus konden we ook redelijk op tijd op pad.

We hadden een groep van een man of 10, dus dan kun je maar beter snel gaan rijden.
Hoewel het wat bewolkt en koud was, was het in ieder geval droog. Nouja, tot we de parkeerplaats niet meer in zicht hadden dan. Het begon namelijk al snel te sneeuwen.

Die start verliep trouwens ook wat roestig, want er waren in het dorp wat werkzaamheden. Daardoor konden we niet gelijk de GPS track volgen, maar gingen we eerst een stuk door het dorp heen omhoog, om daar de track weer op te pakken.
Het eerste stukje offroad begon gelijk met een trap, gevolgd door een steile klim. Het eerste stuk lopend omhoog hadden we er dus gelijk op zitten.
Gelukkig bleek het meeste omhoog gewoon goed te fietsen, zou later blijken.

Super vet afdalen!
Na deze eerste klim volgde een traverse, vol met wortels, kleine hoogteverschillen en modder.
Dan moest er echt geklommen worden. Want we gingen van 180m hoog, naar 320m hoog. Nu lijkt dat niet veel, maar in Nederland zijn we zulke klimmen niet gewend natuurlijk.
Gelukkig mag je hierna ook altijd weer afdalen! En die afdalingen, die mogen er zijn.
De eerste afdaling daalde 160m, met stukken van 45% naar beneden. Dat in combinatie met de vele wortels, modder en omgevallen bomen hier en daar, maakten het afdalen tot een geweldige uitdaging.

Hier en daar improviseren door de omgevallen bomen
Door de storm waren er alleen helaas wel veel bomen omgevallen. Daarom moesten we op veel plekken even een alternatieve route bedenken. Op sommige stukken betekende dat een klein stukje lopen, maar we hebben ook een halve klim op moeten klauteren dwars door de bossen, dankzij een tiental omgevallen bomen over het pad.
Nu zullen de bomen die over de brede paden liggen wel opgeruimd worden, maar op de singletracks blijven ze doorgaans liggen.
Dit komt doordat mountainbiken eigenlijk niet toegestaan is op singletrails in dit gebied, maar alleen op paden breder dan 2 meter.

Omdat het weer en de omstandigheden (modder en veel omgevallen bomen) niet heel erg mee wilden werken, besloten we het na 30km en drie ontzettend gave afdalingen voor gezien te houden. Let wel, over die 30km hadden we in totaal ruim 5 uur gedaan!
Om dus nog een beetje op tijd naar huis te kunnen (en uberhaupt met daglicht te eindigen), hebben we de laatste 10km van de track niet gereden.
Desondanks hebben we wel een ontzettend gave trail ride gereden, die wat mij betreft van het voorjaar nog eens dunnetjes in de herhaling mag.
Gelukkig zijn er genoeg gave gebieden waar ontzettend dikke trails liggen, dus dat moet helemaal goed komen!
De boks, om een prachtige rit mee af te sluiten


Linkje naar de route: https://www.gpsies.com/map.do?fileId=cchfscjdcppqdhge
Linkje naar mijn strava activiteit: https://www.strava.com/activities/1369828645

maandag 15 januari 2018

Met de commencal naar Vlaardingen 14-01-2018

Het was al een tijdje geleden dat ik in Vlaardingen gefietst had, dus besloot ik weer eens die kant op te gaan. Door een kapotte vork in mijn Granite Chief, werd dat een rit met de commencal.
Met de commencal maak ik meestal geen lange ritten. Doordat het een hardtail is, rijdt het toch wat minder comfortabel. De fiets is er dan ook een beetje op afgesteld. Het zadel is simpel, er zitten flat pedals op en de zithouding is vrij rechtop.

Om niet alleen te hoeven fietsen, had ik een oproepje geplaatst in de MTB app groep of er mensen mee wilden. Joris wilde wel mee, maar ging met de auto die kant op. We zouden elkaar daar treffen.
De mensen die mij goed kennen, weten dat ik nog wel eens moeite heb met "op tijd komen". Vandaag was daar niet anders in.
Het plan was om 9 uur op de fiets te zitten, maar dat werd al snel half 10. Tijdens de rit kort contact met Joris gehad, hij zou alvast een rondje gaan rijden.
Er stond een flinke wind, wat zeker het laatste stuk niet gemakkelijk maakte. Juist als je denkt er al bijna te zijn, mag je nog 5 kilometer met wind tegen over een dijk rijden.
Aangekomen bij het parcours, kon ik helaas geen aansluiting vinden bij Joris. Wel kwam ik twee oud cursisten tegen bij de start, dus besloten we met z'n drieën een rondje te doen.
Doordat ik al 25 kilometer in de benen had, kon ik het tempo echter niet bijhouden en heb een rondje op eigen tempo gedaan.
Gelijk viel me op waarom ik hier eigenlijk niet zo vaak kom. De baan is vrij vlak, waardoor je hard moet werken voor een beetje snelheid. Als je dat niet doet, is het een weinig uitdagend rondje.
Hier en daar liggen wel wat kleine obstakels die het wat leuk maken, maar (voor mij) niet leuk genoeg.
Als ik er niet zo'n eind voor op de fiets had hoeven zitten, dan was het absoluut een leuker rondje geweest! Waarschijnlijk is Joris daarom ook met de auto gegaan. Dan kun je namelijk al je energie in de rondjes die je op de track rijdt concentreren, zonder dat je je druk hoeft te maken over de terugweg.
Als ik echter de fiets in de auto gooi, rij ik liever gelijk door naar de heuvelrug. In de praktijk is dat bijna net zo lang rijden.

Na het rondje op de gewone route, besloten we nog een rondje over de rode route te doen. Ook wel bekend als het bikepark.
Dit rondje is kort, maar wel flink uitdagender. Het enige jammere vind ik daarvan dan weer, dat er veel gedaan is met houten vlonders op hoogte. Door het weer waren die nat, en als ik ergens een hekel aan heb is het nat hout.
Omdat het na de rode route alweer bijna twaalf uur was, besloot ik weer rustig aan naar huis te rijden.
De terugweg naar huis bleek de wind iets gedraaid, waardoor ik hem eigenlijk bijna de hele weg tegen gehad heb.
Doordat ik mijn terugweg iets anders gepland had dan de heenweg, kon ik nog wel even een klein rondje door het Delftse hout maken, in de bossen achter Ikea.

Thuis aangekomen had ik toch weer 65 kilometer op de teller staan, wat me dan wel een voldaan gevoel gaf.
Of ik binnenkort nog een keer naar Vlaardingen ga? Ik denk het niet.

Het lijkt misschien alsof ik het niet naar mijn zin gehad heb, maar dat is absoluut niet waar. Vlaardingen is een leuke track, voor zowel een beginner als een gevorderde rijder. Het is echter niet echt een lekkere track als je niet alles wilt geven omdat je nog 25 kilometer tegen de wind in naar huis moet ;-)

zondag 11 december 2016

MTB Bikecheck: Rose Granite Chief


Hoewel ik mijn granite chief alweer een jaartje heb, heb ik nog nooit uitgelegd waarom de bike er bij staat zoals hij dat nu doet. Hoog tijd natuurlijk!

De chief in actie op 1 van de vele rockgardens in Zoetermeer
Voorgeschiedenis
Zoals de meeste nederlandse mountainbikers ben ook ik begonnen op een XC hardtail. Sterker nog, toen ik mijn "chief" kocht stond er nog een XC hardtail in de schuur!
Via een gary fisher XC fully was ik al snel overgestapt naar een volgeveerde fiets met 120mm veerweg. Mijn rijden bleef alleen ruiger worden, waardoor deze nerve eigenlijk niet meer voldeed.
De verschillende rock gardens, trap afdalingen en de kleine sprong hier en daar was het frame dan ook al een keer teveel geworden.

Daarom werd het tijd om over te stappen op een wat heftigere fiets. En "echte" enduro fiets wilde ik echter (nog) niet, dus werd het een zoektocht naar een betaalbare trailbike, die ook nog eens een beetje naar mijn zin was afgemonteerd.
Al snel kwam ik bij het duitse rose uit, waar je de fiets helemaal naar je eigen wensen kunt samenstellen.
Als ik toen had geweten hoeveel ik alsnog zou aanpassen, was mijn keuze misschien wel heel anders geweest, maar daarover later meer ;-)

De basis
Als basis nam ik de goedkoopste versie van de granite chief. De granite chief is een fiets met 27,5" wielen en 150mm veerweg. Een trailbike met veel veerweg dus. Maargoed, ik wil er ook in het buitenland goed mee uit de voeten kunnen en klimmen zie ik toch meer als noodzakelijk kwaad.

De standaard wielset vond ik niet mooi, dus koos ik voor een spank spike wielset, in het groen. Lekker opvallend en opvallend goed!
Qua vering bleef de fiets wel standaard, met een sektor vork en monarch RT3 demper.
Een vaste zadelpen moest plaatsmaken voor een rockshox reverb natuurlijk, want dat past we bij zo'n dikke fiets.
Standaard werd er een triple gemonteerd, maar dat vond ik wat overkill. Daarom een 2x10 shimano groep erop, wat een mix van XT derailleurs en SLX shifters werd. Een raceface crank om het af te maken.
Shimano maakt goede remmen naar mijn mening, dus koos ik voor simpel en goed. Deore dus. Wel met een 203mm schijf voor en 180mm achter (kleiner past overigens niet in het frame).

Afgemaakt met een set shimano SPD pedalen, ziet dat er dan zo uit:
En eerlijk is eerlijk, wat een vooruitgang was dat! Veel meer vertrouwen in technische passages, veel meer rust in rock gardens, een echte trailbike. 
In maatje M is hij misschien wat aan de kleine kant (ik ben 1.87m), maar door mijn lange benen en korte bovenlijf heb ik een sterke voorkeur voor een korte fiets.

Wat doe ik met de fiets?
De chief wordt heel veelzijdig gebruikt. Zo gebruik ik hem tijdens mijn lokale XC rondje, maar neem ik hem ook mee naar het buitenland.
In Zoetermeer zit ook een BMX baan, waar ik hem ook al eens losgelaten heb.
Al met al merk je het al; het is een veelzijdige fiets.
Vrienden die van een lichte XC fiets komen en er eens een stukje op proberen noemen het vaak een tank, of een zwaargewicht.
Nu is hij met ruim 14 kilo ook geen lichtgewicht en zeker met de bomb proef wielen/banden die gemonteerd zijn is hij ook niet erg lichtvoetig.
Hij doet echter precies wat ik van hem verlang. Ik kan er een XC rondje mee doe, maar ook een bikepark bezoek schuwt hij niet. En alles daar tussenin natuurlijk!

Wat is er veranderd?De chief heb ik nu ruim een jaar. En in dat jaar is er behoorlijk wat veranderd!

Remmen
Omdat ik er toch wat extremere dingen mee ging doen dan ik voorheen deed, koos ik voor een set ZEE remmen om de "basic" deore remmen mee te vervangen.
Dit zijn de vierzuiger remmen van shimano, waardoor ze erg krachtig zijn. Zo krachtig, dat ik niet kon wennen aan het aan/uit gevoel op lage snelheid.
Daarom ben ik uiteindelijk uitgekomen op een set shimano SLX remmen (de nieuwe, M7000 serie).
De schijven zijn hierin onveranderd gebleven.

Voorvork
Het is niet dat de sektor een slechte vork is, absoluut niet zelfs, maar bij echt snelle afdalingen viel het me op dat bij hard remmen de vork toch wat flex vertoonde.
Daarom heb ik de voorvork vervangen door een pike. Als je het doet moet je het goed doen, dus koos ik gelijk voor een pike met DPA. Hierdoor kan ik de vork tijdens een steile klim op 120mm zetten, waardoor mijn stuur 3cm lager komt te staan. 
Meer druk op het voorwiel betekent makkelijker klimmen.
In de afdaling zet je hem dan weer omhoog naar 150mm, voor maximale fun!

Schakelgroep
Van 2x10 ben ik naar 1x11 gegaan. Ook hier heb ik weer gekozen voor veel "bang for your buck", met een wat aparte configuratie.
Een SLX shifter, met een SLX derailleur en een sunrace cassette.
Waarom vraag je je af? Omdat ik een zo breed mogelijk bereik wilde, zonder aan de XD body van SRAM vast te zitten.
Op het moment van bestellen was de 11-46 cassette van shimano nog niet leverbaar, de sunrace wel.
Achteraf gezien was ik daar erg blij mee, aangezien de shimano cassette een erg rare laatste stap heeft in het bereik. Sunrace doet dat wat gelijkmatiger.
Qua schakelperformance merk ik geen verschil, dus ik ben er zeker tevreden over!

Wielen
Hoewel de spank wielset erg goed bevalt, heb ik in dit jaar al twee keer langs de kant gestaan met een kapotte body. Vandaar dat ik ervoor gekozen heb om deze te vervangen door de trail wielen van bike components.
Dan krijg je een setje shimano naven, gespaakt op DT-swiss velgen.
Misschien wat aan de zware kant met bijna 2 kilo, maar wel degelijk en stijf. Minstens zo belangrijk op een trailbike als de chief natuurlijk.

Zadelpen
Het 2015 model (en eerder) van de reverb staat er een beetje bekend om, na verloop van tijd gaat de zadelpen "zakken". Als de zadelpen in de hoogste stand staat, zakt hij dan een paar cm in als je er op gaat zitten.
Het enige wat je kunt doen is hem opsturen voor garantie, waarna je een nieuwe krijgt.
Toen de mijne dat probleem kreeg, had ik dan ook geen trek om te wachten op een nieuwe, dus ging ik opzoek naar een andere.
Ik kwam uit bij de raceface turbine dropper. Een prettig ding in gebruik en tot op heden werkt hij perfect!

Banden
Begonnen op een set nobby nic banden, werd al snel de voorband vervangen voor een hans dampf.
Dat trapte toch wat aan de zware kant, dus verving ik de achterband voor een rock razor. Hoewel dat al een stuk beter werkte voor mijn gebruik, kwam ik er achter dat de rock razor (semi slick als het eigenlijk is) niet zoveel grip heeft in natte klei grond. En omdat ik naast een route woon die daaruit bestaat, was het geen super combi voor mijn thuis parcours.
Dan opzoek naar een allround set, die vooruit te trappen is op asfalt maar ook in de klein goed zijn werk doet.
Ik kwam uit bij vittoria (voorheen geax), de goma wel te verstaan.
Geen lichte band (een kilo per stuk in de 2.4 TNT versie), maar deze band voldeed wel aan al mijn eisen.

Pedalen
Begonnen op de chief met SPD, maar al snel overgestapt op shimano saint flat pedalen.
In de alpen zijn nu al bewezen, met hier en daar een wandel sessie en het snel aan de grond kunnen zetten van een voet.
Saint pedalen zijn echter zowel berucht als beroemd. Beroemd om de goede grip die ze geven, berucht om de lagers in de pedalen. Deze lopen erg snel los namelijk.
Daarom uiteindelijk overgestapt naar een set raceface chester flat pedalen. Groen uiteraard ;-)

Hoe ziet dat er inmiddels uit?
De chief, hier nog met shimano saint pedalen

woensdag 12 oktober 2016

MTB daglicht meepakken en urban biking 11-10-2016

Soms ben je op tijd thuis uit je werk. Daarom besloot ik om geen nightride te maken, maar nog even te genieten van het schaarse beetje daglicht wat er nog over was.

Als ik een kort rondje ga mountainbiken, kom ik al snel uit op het parcours van Zoetermeer. Daarom was ik eens zonder rugzak op pad gegaan, om eens lekker te raggen.

Aangekomen bij het parcours hoorde ik al dat ik niet de enige was. Wat piepende remmen en de stem van een trainer deed me vermoeden dat er iets van een clinic gegeven werd.
Dat bleek later ook, toen ik over de kleine berg reed en een groepje tegen kwam in normale kledij.

De afdalingen liepen lekker op mijn chief en ik had er daardoor erg veel zin in!
Na de kleine berg stak ik dan ook over naar de grote berg om daar het parcours verder te volgen.

Omdat ik een hekel heb aan de eerste lange klim en omdat het groepje van de clinic daar aan het oefenen was, klom ik aan de zijkant van de grote berg omhoog via een wandelpad. Vanaf daar kun je gelijk inhaken op een snelle afdaling, altijd goed natuurlijk.
Lijkt niet zo, maar deze mini rock garden is erg pittig en leuk!

Tot de steilste klim van het parcours heb ik verder het parcours gevolgd. Ik zeg bewust tot, want vanaf daar ben ik overgestoken naar de mini-rockgarden. Dit is een rockgarden waar je vrij vlot doorheen kan, maar waar je wel verschillende lijnen kan uitproberen en lekker kunt spelen.
Aan de ene kant erg zonde dat de afdaling niet meer in de standaard route zit, maar wel fijn dat je hem alsnog mee kunt pakken.
Ik maakte het mezelf dan ook steeds moeilijker. Mede door steeds lastigere lijnen te nemen, maar ook door de klim ervoor steeds harder omhoog te stampen. Je hartslag wordt steeds hoger, waardoor concentreren op een technische afdaling ook ineens lastiger wordt.
Goede training dus, presteren onder druk!

Na het parcours verder afgemaakt te hebben via de langere rockgarden op de kale berg, stak ik over naar de berg tegenover snowworld.
De lange klim lukt me in 1 keer, waarna ik de haarspelden door het bos naar beneden pakte. Beneden aangekomen liet ik nog even een paard schrikken, die had me niet verwacht zo tussen de struiken.
Diezelfde afdaling reed ik in razend tempo weer omhoog, om weer via het erg steile afdalinkje beneden te komen.

Ik besloot om richting het stadshart te rijden en daar nog wat uitdaging op te zoeken. Voor MEER Mountainbike wil ik tenslotte ook urban biking aan gaan bieden, wat heel mooi kan in het Zoetermeerse stadshart.

Ik vond een paar leuke trappetjes, die ik zeker ga onthouden.

Ook kwam ik langs een afdaling die me nog niet eerder gelukt was, maar dit keer dan eindelijk wel!
Voor een ieder die hem ook wil proberen, het gaat om de afdaling van de bovenlangs naar de onderlangs (ja, zo heten die straten echt), via de trappetjes die je hiernaast op de google streetview afbeeldingen ziet.

Het werd alweer snel donker en zonder verlichting moest ik dus maken dat ik thuis kwam.
Maar ik heb wel weer een avondje lekker gespeeld en eindelijk die ene trap-afdaling af gereden!


maandag 18 april 2016

MTB Clinic bij Mikey's bike adventures (level 4/enduro) 03-04-2016

Om mijn vaardigheden op peil te houden en zelfs een beetje uit te breiden, wilde ik ook in 2016 weer een mountainbike clinic volgen. Omdat dit vorig jaar bij Mikey erg goed bevallen was, had ik dus bij hem de level 4 clinic geboekt, ook wel de enduro clinic.
Om goed aan je skills te werken, wordt deze clinic bij Malmedy gegeven. Een aardig stukje rijden, maar dan zit je ook wel in een van de vetste mountainbike gebieden binnen handbereik.

De wekker ging dan ook al erg vroeg, zodat ik om 6 uur 's ochtends al in de auto kon zitten. Het saaiste deel van de rit is helaas ook het langst, maar zodra je over de grens bent beginnen gelukkig de mooie vergezichten al.
Onderweg weinig vertragingen, dus ook netjes op tijd aangekomen bij het hotel waar we zouden starten. Zelfs nog voordat Mikey er was!

Nadat Mikey aangekomen was, heeft iedereen zichzelf voorgesteld, met zijn verbeterpunten.
Mijn verbeterpunten zijn de bunny hop en gecontroleerd springen.
Van de parkeerplaats af volgde gelijk een zware asfalt klim, waar ik erg blij was met mijn voor derailleur.

Eenmaal boven aangekomen, mochten we op gaan warmen met een enduro trail. Gelijk een pittige afdaling, waar ik even goed wakker geschud werd. Steil naar beneden, veel bochten en hier en daar wat modder.
De beentjes waren al wakker, maar nu de rest ook zullen we maar zeggen.

We stopten verder op de trail nog een paar keer om wat obstakels te bekijken en technieken te bespreken.
Dan ook nog een lesje fiets tillen, bij een trail waar het toch echt te steil was om te kunnen fietsen.

Bij een mooi hoog gelegen stuk met veel wortels mochten we nog even oefenen met het er overheen fietsen. Een kwestie van de juiste lijn bepalen en doorzetten.

Aangekomen op "de oefen locatie", werden we allemaal weer even op de juiste basis houding gewezen. Voor mij een makkie, want die had ik nog onthouden van vorig jaar.

Op de oefen locatie begonnen we gelijk goed pittig, met het oefenen van de nose wheely op een steile helling.
Daarna werden onze grenzen getest met een dubbele drop-off.

Ook zette Mikey een oefen parcours uit om onze skills te testen. Hier mochten we ons uitleven op een steile klim met een bocht, een steile afdaling met een bocht en de dubbele drop-off nog een paar keer oefenen

Bochten oefenen op steil terrein
Bochten techniek flink overdrijven


"putting the power down"

Tussen de oefeningen door namen we nog even de tijd om een boterhammetje te eten, met uiteraard het gebruikelijke technische geneuzel (mountainbikers onder elkaar....).

Na de pauze mochten we onze airtime nog een beetje bijschaven. Een kleine sprong zorgde ervoor dat je de juiste techniek moest gebruiken om überhaupt los te komen van de grond. Iets wat Mikey ons natuurlijk graag wilde leren! Na een paar keer oefenen lukte het iedereen om een sprongetje te maken.

Dan werd het nu tijd om te leren een trail beter te lezen. Hiervoor pakten we een vrij lange afdaling. Eerst reden die helemaal naar beneden, om hem daarna stukje voor stukje te gaan lezen.
Want hoe kun je nu het beste die ene bocht aansnijden? Of hoe ga je nu het beste om met die wortels?
Een leerzame sessie, want je gaat dingen zien die je anders niet zou zien. Je hoeft niet altijd het aangegeven pad te gebruiken, zeker niet als een ander pad beter bij je past.

Dan de laatste afdaling voor vandaag. Dit is een afdaling die wel vaker in downhill wedstrijden werd gebruikt en dat geloof ik graag. Erg stijl, veel bochten en hier en daar een dropje.
Genieten dus!

Beneden aangekomen hebben we nog even flink mogen oefenen aan onze bunny hop skills. Ik dacht dat ik de techniek redelijk uitvoerde, maar toch lukte het nooit.
Wat bleek, ik beweeg mijn gewicht bij het inzetten van de manual niet genoeg omlaag. Daardoor lift mijn voorwiel niet goed genoeg en kan ik geen momentum creëren om het achterwiel te liften. Een stukje huiswerk dus!

Na die lange afdaling van net, moest er natuurlijk ook nog even flink geklommen worden. Een klim met 120 hoogtemeters wachtte ons dan ook, om weer terug te komen bij het startpunt.

Met deze clinic heb ik weer veel geleerd. Ik weet nu van mezelf dat ik de grenzen nog wat meer op mag zoeken, want op mijn thuis parcoursen bereik ik die duidelijk nog niet.
Daarnaast weet ik wat beter hoe ik sneller aan kan passen op onbekend terrein, wat ook erg nuttig is natuurlijk.