Vroeg in de auto dus, op weg naar het oosten van het land.
Voor de verandering kwam ik eens netjes op tijd en had ik nog ruim de tijd om me in te schrijven en de sfeer te proeven.
Er hing een heel ander sfeertje dan bij de gemiddelde tocht. Aan de gezichten was te lezen dat het vandaag moest gaan gebeuren.
Die spanning heerste bij mij ook een beetje. Voor mijn gevoel had ik bij lange na niet genoeg getraind en was ik er dus niet echt klaar voor.Ik weet van mezelf dat ik ook niet bepaald een snelle rijder ben, zeker zware klimmen heb ik het vaak moeilijk mee.
Als het vlak is, of (vooral) naar beneden gaat daarintegen...
Ik koos er daarom ook voor om als laatste in het startvak aan te sluiten. Dan kon ik lekker achter de meute aan peddelen en mijn ritme vinden.
Om de groep uit elkaar te trekken, reden we een rondje over de motorcross baan direct na de start.
Door de vele steile klimmen en weinig harde stukken in de baan, stroopte het echter hier juist erg op. Ik koos wederom voor een afwachtende tactiek, om straks in het bos niemand in de weg te rijden.
Eenmaal het bos in reed iedereen nog steeds in een grote sliert, maar al snel werd dit minder en spreidde de groep zich wat meer.
Bij de eerste paar klimmen ontstond wel weer een groepje wandelaars, waardoor ik (met nog een paar anderen) besloot even te wachten onderaan de klim. Dan konden we hem in ieder geval op fietsen.
Na de eerste paar klimmen begon ik mijn tempo te vinden en bleek ik met een gemiddelde van 16km/u toch redelijk goed op weg. Ik had uitgerekend dat ik 15km/u gemiddeld moest rijden om aan mijn laatste ronde te mogen beginnen, dus als ik daar boven kon blijven was dat helemaal prima.
Na een goed half uur kwamen de eerste rijders van de 70km me voorbij. Het inhalen gebeurde gelukkig allemaal helemaal netjes en niemand leek last van elkaar te hebben.De klimmen en afdalingen waren steil en erg gaaf om te rijden. Elke keer als je een afdaling af reed, lag de volgende klim alweer op je te wachten.
Hoe hoog ik reed kon ik mooi volgen op mijn GPS, zodat ik een klein beetje in kon schatten wat me te wachten stond; een afdaling of een klim.
Na een tijdje kwamen we uit op een pad langs een golfbaan. Hier volgde een steile afdaling met wat rotsen, waarbij ik besloot eerst eens mijn armstukken en kniewarmers uit te doen. Het begon inmiddels al lekker op te warmen!
Na die steile afdaling volgde een paar slingertjes en een steile klim. Ik wilde net te snel terug schakelen op mijn cassette, met net iets teveel kracht op de pedalen. Resultaat; een gebroken ketting.
Dat was voor mij al een tijdje geleden, maar gelukkig heb ik altijd een reserve schakel bij me om snel de ketting weer in orde te hebben.
Doordat de ketting ook wat gebogen was, kostte het me wat moeite om de gebroken schakel goed los te krijgen.
Eenmaal gemaakt en klaar om weer op te stappen, werd ik ingehaald door niemand minder dan Tina Toertocht.
We reden een stukje samen, maar ik moest toch concluderen dat ze een betere klimgeit is dan ik. Na een paar kilometer liet ik haar dan ook gaan op een klim.
Eenmaal bovenaan stond ze een reepje te eten, maar het duurde niet lang voordat ik nog een keer door haar "gechickt" werd.
Nu vond ik dat niet zo'n ramp, want ik weet van mezelf dat ik geen hardrijder ben.
Bijna aan het eind van de eerste ronde kwam ik bij een erg steile wortelklim. Ik schakelde snel terug, maar had al teveel druk op de pedalen staan, waardoor ik nogmaals mijn ketting brak.
Snel de fiets aan de kant en de tas open dus, maar ik bleek alleen nog een 8 speed schakel te hebben.
Lopen had ik niet zo'n zin in, dus zette ik hem er toch maar op.
In het stukje naar de finish bleek dit niet helemaal feilloos te werken, maar ik kon er in ieder geval mee doorrijden.
Aangekomen bij de eerste doorkomst, wist ik al dat ik een derde ronde niet meer ging halen. Een tweede ronde twijfelde ik sterk over, omdat ik geen materiaal meer had om mijn ketting te maken mocht hij nog een keer breken.
Na een plakje ontbijtkoek en een halve banaan bij de verzorgingspost gegeten te hebben, besloot ik toch een tweede ronde te starten.
Ik moest wel wat rustiger aan doen, want anders sloeg mijn ketting over op de 8 speed schakel.
In de lichtere versnellingen liep mijn ketting nog best aardig, omdat de grootte van de tandwielen op de cassette dan genoeg verschillen om de 8 speed schakel niet te laten overslaan.
De zwaardere verzetten gingen wel wat moeilijker, dus ik moest mijn tempo echt inhouden.
Ik was in ieder geval blij dat ik alle klimmen op deze manier wel zonder veel problemen kon oprijden!
Wel was het elke keer weer oppassen met terugschakelen, want ik wilde natuurlijk geen risico op een wandeltocht lopen.
Verder deed mijn fiets het eigenlijk voortreffelijk. De zithouding bevalt (al mag die misschien net ietsjes dieper) en de vering doet zijn werk geweldig.Door de vering en nobby nic's kwam ik nergens grip tekort en kwam ik elke klim netjes fietsend boven.
De afdalingen waren een waar genot, al had ik het gevoel dat mijn wielen toch niet helemaal in orde waren. (later zou blijken dat de spaakspanning niet klopte).
De gevreesde klimmen kwam ik nu netjes zonder gebroken schakels boven, doordat ik netjes van tevoren terug schakelde en niet op de helling pas.
Ik kwam er gaandeweg ook achter dat ik mijn bidon onderweg ergens verloren was. Opzich geen ramp met 3 liter water op mijn rug, maar een beetje reserve is toch lekker.
Met inmiddels 4,5 uur fietsen op de klok kwam ik er alleen achter dat mijn rugzak leeg was! Met nog bijna tien kilometer te gaan niet echt handig.
Ik hoopte nog ergens wat toeschouwers tegen te komen om water van te vragen (de rijders waren ook bijna allemaal "leeg" en hadden het laatste beetje vocht wat ze hadden zelf nodig), maar helaas.
Op de punten waar in mijn eerste ronde nog mensen stonden met waterflessen, was nu niemand meer te bekennen.
Het laatste half uur heb ik dus zonder water moeten doen. Dat was niet makkelijk!
Hoofdpijn en kramp kwamen me al snel pesten.
Gelukkig wist ik de laatste kilometers (met die steile wortelklim, waar ik toch nog fietsend boven kwam) uit te rijden zonder dat ik stukken heb moeten lopen door krampen.
Eenmaal bij de finish aangekomen heb ik maar niet te lang rond gehangen (hoewel het zonnetje heerlijk was), maar ben ik vrij vlot naar de auto gegaan. Daar had ik namelijk nog een bidonnetje water op me wachten en kon ik mijn vocht weer wat op peil brengen.
Het was een zware rit, waarbij ik achteraf gezien ook echt niet goed genoeg voorbereid was op de lange afstand.
Door de materiaalpech was ik bij lange na niet meer op tijd om mijn derde ronde te starten en dat was achteraf niet eens zo heel erg.Toch kijk ik terug op een leuke en zware rit, waarbij ik mijn grenzen heb weten te verleggen.
Mocht ik volgend jaar meedoen, dan schrijf ik me alleen lekker in voor de 70km. Dat rijdt toch een stuk ontspannender en ik denk dat ik dan wat beter kan genieten zonder dat ik op de klok moet letten.
Over mijn fiets ben ik meer dan tevreden. Ik had nog niet eerder zo'n lange afstand gereden met mijn canyon, maar dat had ik zeker wel eerder moeten doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten